Konwencja międzynarodowa o zwalczaniu zaraźliwych chorób zwierzęcych. Genewa.1935.02.20.

KONWENCJA MIĘDZYNARODOWA

o zwalczaniu zaraźliwych chorób zwierzęcych,

podpisana w Genewie dnia 20 lutego 1935 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 23 lipca 1938 r. - Dz. U. R. P. Nr 54, poz. 422).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:

Dnia dwudziestego lutego tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku podpisane zostały w Genewie Konwencja międzynarodowa o zwalczaniu zaraźliwych chorób zwierzęcych, oraz załączona do niej Deklaracja. Konwencja ta i Deklaracja brzmią jak następuje:

KONWENCJA MIĘDZYNARODOWA

o zwalczaniu zaraźliwych chorób zwierzęcych.

Prezydent Związkowy Austrii; Jego Królewska Mość Król Belgów; Jego Królewska Mość Król Bułgarów; Prezydent Republiki Hiszpańskiej; Prezydent Republiki Francuskiej; Jego Królewska Mość Król Hellenów; Jego Królewska Mość Król Włoch; Prezydent Republiki Łotewskiej; Jej Królewska Mość Królowa Holandii; Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej; Jego Królewska Mość Król Rumunii; Szwajcarska Rada Związkowa; Prezydent Republiki Czeskosłowackiej; Prezydent Republiki Tureckiej; Centralny Komitet Wykonawczy Związku Socjalistycznych Republik Rad,

W przekonaniu, iż bezustanna i coraz skuteczniejsza walka z zaraźliwymi chorobami zwierzęcymi może być doprowadzona do pomyślnego końca tylko w drodze uzgodnionego działania krajów zainteresowanych;

Uznając nadto jednomyślnie, iż każde działanie zmierzające do ułatwienia międzynarodowej wymiany zwierząt i produktów zwierzęcych winno stawiać na czele swego programu polepszenie warunków sanitarno-weterynaryjnych za pomocą wszelkich środków, a między nimi przez ściślejszą i częstszą współpracę międzynarodową;

Wyznaczyli jako swych pełnomocników: (pominięto),

którzy, po okazaniu swych pełnomocnictw, uznanych za sporządzone w dobrej i należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1. 

Wysokie Układające się Strony przedsięwezmą niezbędne zarządzenia ustawodawcze i administracyjne celem zapewnienia uzgodnionego i skutecznego działania przeciwko pojawianiu się i rozszerzaniu zaraźliwych chorób zwierzęcych.

Zarządzenia te winny mieć szczególnie na celu:

1) Nadzór nad pogłowiem różnych zwierząt domowych, nad wszystkimi zakładami mającymi specjalnie ważne znaczenie dla walki z zaraźliwymi chorobami zwierzęcymi, jak rzeźnie, rakarnie, targi zwierzęce lub mięsne, zakłady tuczenia, mleczarnie, stajnie zajezdne, przedsiębiorstwa handlu zwierzętami i postojowe, zakłady użytkujące produkty zwierzęce; kontrolę nad wytwarzaniem i obrotem surowicami, zarazkami i hodowlami drobnoustrojów, zarówno osłabionymi jak i nieosłabionymi oraz nad rozpoznawczymi preparatami biologicznymi; nadzór nad wszelkimi środkami przewozu, miejscami załadowania i wyładowania zwierząt jak również nadzór nad stacjami kwarantannowymi;

2) Stwierdzanie pojawienia się zaraźliwych chorób zwierzęcych, jak również wyszczególnianie miejscowości nimi dotkniętych;

3) Środki zapobiegawcze i środki dla walki z zaraźliwymi chorobami zwierzęcymi;

4) Reglamentację transportów wszelkiego rodzaju, zwłaszcza pod względem odkażania środków przewozowych;

5) Sankcje w wypadku pogwałcenia wydanych zarządzeń.

Artykuł  2. 

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się utworzyć w wypadku, gdyby jeszcze nie istniała, i utrzymywać w swoich odnośnych krajach urzędową organizację sanitarno-weterynaryjną, mającą na celu zapewnienie wykonania zarządzeń wymienionych w artykule 1. Organizacja urzędowa obejmowałaby w zasadzie:

1) Państwową służbę sanitarno-weterynaryjną, mającą w szczególności na celu:

a) nadzór nad miejscami i zakładami wymienionymi w artykule 1, w celu stwierdzenia pojawienia się i przebiegu zaraźliwych chorób zwierzęcych;

b) stosowanie zarządzeń dotyczących zaraźliwych chorób zwierzęcych, jak również mających na celu zapobieganie i zwalczanie tych chorób;

c) badanie zwierząt i produktów zwierzęcych;

d) wystawianie świadectw pochodzenia i zdrowia zwierząt lub pochodzenia i zdrowotności produktów zwierzęcych.

2) Zakłady naukowe i badawcze, mające na celu przygotowanie personelu służby sanitarno-weterynaryjnej; pracownie naukowe potrzebne dla sprawnej działalności tej służby.

Artykuł  3. 

Służba sanitarno-weterynaryjna każdej z Wysokich Układających się Stron będzie urządzona stosownie do niżej podanych zasad uznanych jako istotne dla prawidłowej organizacji służby weterynaryjnej:

1) Państwowa służba sanitarno-weterynaryjna winna być poddana kierownictwu odpowiedzialnego szefa weterynarii, podlegającego bezpośrednio właściwemu ministrowi.

2) Ilość i uprawnienia państwowych lekarzy weterynaryjnych i lekarzy weterenaryjnych upoważnionych przez Państwo do sprawowania niektórych czynności urzędowych, powinny zapewniać, biorąc pod uwagę znaczenie hodowli, rozmiary powierzchni uprawnej i nasilenie obrotu, skuteczny i szybki nadzór sanitarno-weterynaryjny nad całym obszarem, podzielonym na okręgi sanitarne określone geograficznie, a także nad całością pogłowia zwierząt domowych.

Ta służba sanitarno-weterynaryjna powinna zapewnić Państwu możność zaświadczenia pochodzenia oraz, zgodnie z danymi naukowymi, stanu zdrowotności zwierząt i produktów zwierzęcych przeznaczonych do wywozu. Winna ona rozporządzać personelem odpowiadającym ilości bydła podlegającego nadzorowi.

3) Państwowi lekarze weterynaryjni i lekarze weterynaryjni upoważnieni do niektórych czynności winni posiadać państwowy dyplom z ukończenia studiów weterynaryjnych lub dyplom uznany przez Państwo.

Za państwowych lekarzy weterynaryjnych mogą być uważani jedynie lekarze weterynaryjni urzędnicy państwowi, wynagradzani przez Państwo.

Inni lekarze weterynaryjni nie urzędnicy państwowi mogą mieć zlecone niektóre czynności sanitarne w drodze wyjątku, pod warunkiem, że Państwo będzie ponosiło odpowiedzialność za ich czynności.

4) Nadzór sanitarno-weterynaryjny na granicy może być wykonywany tylko przez państwowych, lub przez Państwo w tym celu upoważnionych, lekarzy weterynaryjnych.

5) a) Badanie mięsa przeznaczonego do sprzedaży i do spożycia ogólnego winno być zasadniczo zlecone lekarzom weterynaryjnym, poddanym nadzorowi państwowej służby weterynaryjnej.

b) Nadzór sanitarno-weterynaryjny nad mięsem i produktami mięsnymi przeznaczonymi do wywozu, będzie wykonywany przez państwowych, lub przez Państwo w tym celu upoważnionych lekarzy weterynaryjnych.

Artykuł  4. 

O istnieniu organizacji sanitarno-weterynaryjnej, odpowiadającej postanowieniom artykułów 2 i 3, każda z Wysokich Układających się Stron zakomunikuje notatkę, zawierającą istotne cechy tej organizacji, która to notatka winna być przesłana najpóźniej w chwili złożenia dokumentu ratyfikacyjnego Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów, który powiadomi o tym inne Wysokie Układające się Strony.

Artykuł  5. 

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się w myśl zaleceń Międzynarodowego Urzędu Epizoocjologicznego ogłaszać regularnie wykaz sanitarno-weterynaryny, uwzględniając niżej podane szczegóły:

1) Wykazy sanitarno-weterynaryjne winny być ogłaszane 1 i 15 każdego miesiąca i zawierać wszelkie dane dotyczące poprzedzających 15 dni.

2) Winny one być wymieniane między centralnymi władzami weterynaryjnymi z pominięciem drogi dyplomatycznej.

3) Winny one dostarczać wszelkich danych statystycznych o następujących chorobach: księgosusz (Pestis bovum), pryszczyca (Aphtae epizootiae), zaraza płucna bydła rogatego (Pleuro-pneumonia bovum contagiosa), wąglik (Anthrax), ospa owcza (Variola ovium), wścieklizna (Rabies), nosacizna (Malleus), zaraza stadnicza (Exanthema coitale paralyticum), pomór świń (Pestis suum).

4) Każdy kraj będzie mógł podawać nadto dane statystyczne lub inne, dotyczące innych chorób.

Wykaz sanitarno-weterynaryjny winien nieodzownie podawać stan sanitarno-weterynaryjny w chwili ogłoszenia, a mianowicie: ilość i wyszczególnienie wielkich jednostek terytorialnych (prowincje, departamenty, powiaty), ilość gmin i zagród zarażonych w chwili ogłoszenia wykazu, jak również ilość gmin i zagród ponownie zarażonych w okresie sprawozdawczym.

Artykuł  6. 

Jeżeli na obszarze jednej z Wysokich Układających się Stron zostanie stwierdzone pierwsze zjawienie się księgosuszu, pomoru świń lub ptactwa, pryszczycy, wścieklizny, zarazy płucnej bydła rogatego lub zarazy stadniczej, centralna władza weterynaryjna innych Wysokich Układających się Stron zostanie bezzwłocznie zawiadomiona przez kierownictwo służby weterynaryjnej o zjawieniu się choroby i o rozmieszczeniu jej ognisk. Zawiadomienie to winno być dokonane w drodze telegraficznej lub radiotelegraficznej krajom bezpośrednio sąsiadującym oraz we wszystkich wypadkach, w których ma miejsce wymiana zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego między Wysokimi Układającymi się Stronami.

Ponadto Wysokie Układające się Strony zobowiązują się, że pograniczne władze sanitarno-weterynaryjne pierwszej instancji będą zawiadamiały bezpośrednio i bezzwłocznie odpowiednie władze innych sąsiadujących Wysokich Układających się Stron o zjawianiu się i rozszerzaniu na obszarach im podległych chorób wymienionych w ustępie poprzednim, a oprócz tego również o zjawianiu się i rozszerzaniu ospy owczej, nosacizny i cholery ptactwa. Zawiadomienia te we wszystkich wypadkach nagłych winny być dokonane w drodze telegraficznej, nie naruszając postanowień szczególnych, wynikających z obowiązujących układów wzajemnych, istniejących między niektórymi z Wysokich Układających się Stron.

Artykuł  7. 

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się popierać:

a) dopuszczanie studentów, profesorów, docentów i asystentów z krajów innych Wysokich Układających się Stron do swych zakładów i pracowni;

b) czasową wymianę urzędników weterynaryjnych między różnymi działami swych administracji;

c) stałe lub czasowe ustanowienie urzędników weterynaryjnych jednej z Wysokich Układających się Stron na obszarze drugiej Strony, jeżeli ze względu na szczególne stosunki między tymi krajami mogłyby stąd wyniknąć poważne korzyści;

d) organizowanie misji badawczych złożonych z urzędników weterynaryjnych jednej lub kilku Wysokich Układających się Stron, w celu śledzenia badań lub metod stosowanych w tym lub innym kraju Wysokich Układających się Stron, - oraz porozumiewać się bezpośrednio w tych sprawach w razie, jeżeli która z Wysokich Układających się Stron wystąpi z podobnym życzeniem.

Artykuł  8. 

Wysokie Układające się Strony przyznają kierownictwom służby sanitarno-weterynaryjnej prawo bezpośredniego podawania sobie wzajemnie do wiadomości trudności weterynaryjnych, wyłaniających się przy wzajemnej wymianie zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego. Odpisy wszystkich powyższych zawiadomień będą przesyłane w drodze dyplomatycznej.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się wymagać od kierownictwa służby sanitarno-weterynaryjnej by porozumiewała się ona z odpowiednimi kierownictwami innej Wysokiej Układającej się Strony, jeżeli wyłonią się poważne trudności w związku z wzajemną wymianą bydła i produktów zwierzęcych z danym krajem.

Postanowienia końcowe.

Artykuł  9. 

(Załatwianie sporów).

1. Jeżeli między Wysokimi Układającymi się Stronami powstanie jakikolwiek spór co do wykładni lub stosowania niniejszej Konwencji i jeśli sporu tego nie da się rozstrzygnąć w sposób zadawalający w drodze dyplomatycznej, należy go załatwić zgodnie z obowiązującymi strony postanowieniami o załatwianiu sporów międzynarodowych.

2. W razie gdyby między stronami pozostającymi w sporze nie było tego rodzaju postanowień, przekażą one spór na drogę postępowania rozjemczego lub sądowego. W braku zgody Stron na wybór innego sądu, przekażą one spór, na żądanie jednej ze Stron, Stałemu Trybunałowi Sprawiedliwości Międzynarodowej, o ile wszystkie one są uczestnikami Protokołu z 16 grudnia 1920 r., dotyczącego statutu wspomnianego Trybunału; jeżeli zaś nie wszystkie są uczestnikami tego Protokołu, przekażą spór sądowi rozjemczemu utworzonemu zgodnie z Konwencją Haską z 18 października 1907 r. o pokojowym załatwianiu sporów międzynarodowych.

Artykuł  10. 

(Język, data).

Niniejsza Konwencja, której teksty francuski i angielski są jednakowo miarodajne, nosi datę dzisiejszą.

Artykuł  11. 

(Podpisanie, ratyfikacja).

1. Niniejsza Konwencja będzie mogła być podpisana do 15 lutego 1936 r. w imieniu każdego Członka Ligi Narodów lub każdego Państwa nie będącego członkiem, któremu Rada Ligi Narodów prześle w tym celu odpis niniejszej Konwencji.

2. Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów, który powiadomi o tym złożeniu wszystkich Członków Ligi Narodów i Państwa nie będące członkami, wskazane w ustępie poprzednim.

Artykuł  12. 

(Przystąpienie).

1. Począwszy od 16 lutego 1936 r. każdy Członek Ligi Narodów i każde Państwo nie będące członkiem, któremu Rada Ligi Narodów prześle odpis niniejszej Konwencji, będzie mogło do niej przystąpić.

2. Akty przystąpienia zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów, który powiadomi o złożeniu wszystkich Członków Ligi Narodów i Państwa nie będące członkami, wskazane w ustępie poprzednim.

Artykuł  13. 

(Wejście w życie).

1. Z chwilą złożenia dokumentów ratyfikacyjnych lub przystąpień w ilości pięciu, sporządzony zostanie o tym protokół przez Sekretarza Generalnego Ligi Narodów.

2. Odpis tego protokołu, zaświadczony za zgodność, zostanie doręczony przez Sekretarza Generalnego Ligi Narodów każdemu z Członków Ligi Narodów i każdemu z Państw nie będących członkiem, wskazanemu w artykule 11.

Artykuł  14. 

1. Konwencja niniejsza zostanie zarejestrowana przez Sekretarza Generalnego Ligi Narodów w 90 dni po dacie protokołu wskazanego w artykule 13. Wejdzie wtedy ona w życie.

2. W stosunku do każdego z Członków lub Państw nie będących członkami, w imieniu których dokument ratyfikacyjny lub przystąpienia później zostanie złożony, Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po dacie złożenia tego dokumentu.

Artykuł  15. 

(Czas trwania i wypowiedzenie).

1. Konwencja niniejsza trwać będzie przez dwa lata licząc od chwili wejścia jej w życie.

2. Pozostanie ona w mocy na nowy okres 4 lat i takież następne okresy względem tych Układających się Stron, które jej nie wypowiedzą, przynajmniej na 6 miesięcy przed upływem terminu.

3. Wypowiedzenie Konwencji nastąpi w drodze pisemnego zawiadomienia skierowanego do Sekretarza Generalnego Ligi Narodów, który powiadomi wszystkich Członków Ligi Narodów i Państwa nie będące członkami, wskazane w artykule 11.

Artykuł  16. 

(Zastosowanie do kolonij, protektoratów itd.).

1. W braku przeciwnego oświadczenia Wysokiej Układającej się Strony w chwili podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia, postanowienia niniejszej Konwencji nie stosują się do kolonii, protektoratów, terytoriów zamorskich, terytoriów pozostających pod jej suwerennością lub nad którymi został powierzony jej mandat.

2. Wysokie Układające się Strony zastrzegają sobie jednak prawo podpisania Konwencji lub przystąpienia do niej, stosownie do warunków artykułów 11 i 12, w stosunku do swych kolonij, protektoratów, terytoriów zamorskich terytoriów pozostających pod ich suwerennością lub terytoriów, nad którymi został powierzony im mandat.

3. Zastrzegają sobie również prawo wypowiedzenia Konwencji oddzielnie, stosownie do warunków artykułu 15.

Artykuł  17. 

(Rewizja).

1. W celu poczynienia zmian, na których użyteczność wskazywałoby doświadczenie, będą mogły być zwoływane konferencje rewizyjne dla rewizji.

2. Sekretarz Generalny Ligi Narodów zwoła konferencję rewizyjną za każdym razem, gdy z takim żądaniem wystąpi przynajmniej pięć spośród Wysokich Układających się Stron.

Strony wskażą ogólnie, jakie proponują uczynić zmiany, i podadzą powody tych zmian.

3. Bez jednomyślnej zgody wszystkich Wysokich Układających się Stron nie zostanie uwzględnione żadne życzenie zwołania konferencji rewizyjnej prędzej, niż w dwa lata po wejściu w życie Konwencji lub w cztery lata po zakończeniu poprzedniej konferencji rewizyjnej.

4. Sekretarz Generalny Ligi Narodów przygotuje prace konferencyj rewizyjnych, przy współudziale Międzynarodowego Urzędu Epizoocjologicznego.

Na dowód czego niżej wymienieni pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Genewie, dnia dwudziestego lutego tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku w jednym egzemplarzu, który zostanie zachowany w archiwach Sekretariatu Ligi Narodów, a którego odpis, poświadczony za zgodność, zostanie doręczony wszystkim członkom Ligi i Państwom nie będącym członkami, wskazanymi w artykule 11.

BELGIA:

W chwili podpisywania niniejszej Konwencji oświadczam w imieniu swego Rządu, że nie uważa on, aby okoliczność, że w Belgii badanie mięsa, jakkolwiek wykonywane przez państwowych lub przez Państwo upoważnionych lekarzy weterynaryjnych, oddane jest pod nadzór Ministra Spraw Wewnętrznych (Inspekcja artykułów żywności), - stała w sprzeczności z postanowieniami art. 3 § 5 niniejszej Konwencji; a to tym bardziej, że wszystkie przepisy wyżej wymienionego artykułu są w Belgii przestrzegane.

ZAŁĄCZONA DEKLARACJA.

W chwili przystąpienia do podpisania Międzynarodowej Konwencji o zwalczaniu zaraźliwych chorób zwierzęcych, noszącej datę 20 lutego 1935 r., niżej podpisani oświadczają w imieniu swych Rządów, że uznają w drodze wyjątku, że państwowa służba sanitarno-weterynaryjna, obecnie zorganizowana we Włoszech, odpowiada wymaganiom artykułu 3 punktu 1) niniejszej Konwencji.

Na dowód czego niżej podpisani podpisali niniejszą Deklarację.

Sporządzono w Genewie dnia dudziestego lutego tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku w jednym egzemplarzu, który zostanie zachowany w archiwach Sekretariatu Ligi Narodów, a którego odpis poświadczony za zgodność zostanie doręczony wszystkim Członkom Ligi i Państwom nie będącym członkami, wskazanym w artykule 11.

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją i załączoną Deklaracją, uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości, jak i w każdym z postanowień w nich zawartych; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 11 października 1938 r.

• Identyfikator: Dz.U.1939.26.172
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja międzynarodowa o zwalczaniu zaraźliwych chorób zwierzęcych. Genewa.1935.02.20.
• Data aktu: 20/02/1935
• Data ogłoszenia: 30/03/1939
• Data wejścia w życie: 03/04/1939