Konwencja (nr 18) w sprawie odszkodowania za choroby zawodowe. Genewa.1925.06.10.

KONWENCJA

w sprawie odszkodowania za choroby zawodowe,

przyjęta w Genewie dnia 10 czerwca 1925 r.

W IMIENIU RZECZYPOSLITEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:

W dniu dziesiątym czerwca tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku przyjęty został w Genewie przez Ogólną Konferencję Międzynarodowej Organizacji Pracy, na jej siódmej sesji, projekt konwencji w sprawie odszkodowania za choroby zawodowe o następującym brzmieniu dosłownym:

PROJEKT KONWENCJI

w sprawie odszkodowania za choroby zawodowe.

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy Ligi Narodów,

zwołana w Genewie przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrawszy się tam dnia 19 maja 1925 r. na swej siódmej sesji,

postanowiwszy przyjąć pewne wnioski, dotyczące odszkodowania za choroby zawodowe, która to sprawa jest objęta pierwszym punktem porządku obrad sesji, i

postanowiwszy, że wnioski te mają być ujęte w formę projektu konwencji międzynarodowej,

przyjmuje w dniu dziesiątym czerwca tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku następujący Projekt Konwencji do ratyfikacji przez Członków Międzynarodowej Oragnizacji Pracy, zgodnie z postanowieniami Częsci XIII Traktatu Wersalskiego i odpowiednich Części innych Traktatów Pokoju:

Artykuł  1. 

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, ratyfikujący niniejszą konwencję, zobowiązuje się do zapewnienia ofiarom chorób zawodowych lub członkom ich rodziny odszkodowania na zasadach ogólnych swego ustawodawstwa krajowego o odszkodowania za wypadki przy pracy.

Wysokośc tego odszkodowania nie będzie niższa od przewidywanej w ustawodawstwie krajowym wysokości odszkodowania za szkody wynikłe z wypadków przy pracy. Z zastrzeżeniem tego postanowienia, każdy Członek, ustalając w swym ustawodawstwie krajowym warunki wypłacania odszkodowania za choroby zawodowe oraz stosując do tych chorób swoje ustawodawstwo o odszkodowaniu za wypadki przy pracy, będzie mógł tak je zmienić i dostosować, jak to uzna za odpowiednie.

Artykuł  2. 

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, ratyfikujący niniejszą konwencję, obowiązuje się uważać za choroby zawodowe zarówno choroby, jak zatrucia, wywołane substancjami wymienionymi w załączonym poniżej wykazie, jeżeli chorobom tym lub zatruciom ulegają pracownicy zatrudnieni w przemysłach lub zawodach wymienionych obok w tymże wykazie i jeżeli są one skutkiem pracy w przedsiębiorstwie, podlegającym ustawodawstwu krajowemu.

Wykaz.

Spis chorób i substancyj trujących.	Spis odnośnych przemysłów i zawodów.
Zatrucie ołowiem, jego stopami lub związkami oraz bezpośrednie następstwa tego zatrucia.	Przerób rud, zawierających ołów, łącznie z ołowiowymi produktami odpadkowymi w hutach cynkowych. Przetapianie starego cynku i ołowiu w gąski. Wyrób przedmiotów ze stopionego ołowiu i ze stopów, zawierających ołów. Przemysły poligraficzne. Wytwarzanie związków ołowiu. Wyrób i naprawa akumulatorów elektrycznych. Przygotowanie i stosowanie emalij, zawierających ołów. Polerowanie za pomocą opiłków ołowianych i substancyj, zawierających ołów. Roboty malarskie, związane z przygotowaniem i używaniem pokostów, kitów i farb, zawierających barwniki ołowiowe.
Zatrucie rtęcią jej amalgamatami i związkami oraz bezpośrednie następstwa tego zatrucia.	Przerób rud rtęciowych. Wytwarzanie związków rtęciowych. Wyrób przyrządów pomiarowych i laboratoryjnych. Przygotowanie surowców, używanych w kapelusznictwie. Złocenie w ogniu. Używanie popm rtęciowych przy wyrobie żarówek. Wyrób kapiszonów z piorunianem rtęci.
Zakażenie wąglikiem.	Robotnicy, mający styczność ze zwierzętami zakażonymi wąglikiem. Praca przy odpadkach zwierzęcych. Ładowanie, wyładowywanie lub przewóz towarów.

Artykuł.  3. 

Dokumenty ratyfikacyjne niniejszej konwencji, zgodnie z warunkami, przewidzianymi w Części XIII Traktatu Wersalskiego i w odpowiednich Częściach innych Traktatów Pokoju, będą przesyłane Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów i przez niego rejestrowane.

Artykuł.  4. 

Niniejsza konwencja wejdzie w życie, gdy dokumenty ratyfikacyjne dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy zostaną zarejestrowane przez Sekretarza Generalnego.

Obowiązywać ona będzie tylko tych Członków, których dokumenty ratyfikacyjne zostały zarejestrowane w Sekretariacie.

Następnie konwencja ta wejdzie w życie dla każdego Członka od daty zarejetrowania jego dokumentu ratyfikacyjnego w Sekretariacie.

Artykuł.  5. 

Z chwilą, gdy ratyfikacje dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy zostaną zarejestrowane w Sekretariacie, Sekretarz Generalny Ligi Narodów poda ten fakt do wiadomości wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy. Zawiadomi on również Członków o zarejestrowaniu ratyfikacyj, przesłanych mu później przez innych Członków Organizacji.

Artykuł.  6. 

Każdy Członek, ratyfikujący niniejszą konwencję, zobowiązuje się, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 4, do stosowania postanowień artykułu 4, do stosowania postanowień artykułów 1 i 2 najpóźniej od dnia 1 stycznia 1927 r. i do powzięcia środków, jakie będą potrzebne dla zapewnienia im skuteczności.

Artykuł.  7. 

Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, ratyfikujący niniejszą konwencję, zobowiązuje się do stosowania jej w swoich koloniach, posiadłościach i protektoratach, zgodnie z postanowieniami artykułu 421 Traktatu Wersalskiego i odpowiednich artykułów innych Traktatów Pokoju.

Artykuł.  8. 

Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może po upływie okresu pięcioletniego od daty pierwotnego wejścia jej w życie wypowiedzieć ją aktem, który prześle do zarejestrowania Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów. Wypowiedzenie to nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty zarejestrowania go w Sekretariacie.

Artykuł.  9. 

Co najmniej raz na lat dziesięć Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy winna złożyć Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej konwencji i postanowić, czy należy umieścić na porządku obrad Konferencji kwestię rewizji lub zmiany rzeczonej konwencji.

Artykuł.  10. 

Obydwa teksty, francuski i angielski niniejszej konwencji, są miarodajne.

Tekst powyższy jest tekstem autentycznym Projektu Konwencji, należycie przyjętego przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy na jej siódmej sesji, która odbyła się w Genewie i została zamknięta dnia 10 czerwca 1925 r.

Na dowód czego złożyli swe podpisy dnia 24 czerwca 1925 r.

Zaznajomiwszy się z powyższym projektem konwencji, uznaliśmy go i uznajemy za słuszny zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim zawartych; oświadczamy, że jest on przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywany.

Na dowód czego, wydaliśmy Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 8 września 1937 r.

• Identyfikator: Dz.U.1937.86.619
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja (nr 18) w sprawie odszkodowania za choroby zawodowe. Genewa.1925.06.10.
• Data aktu: 10/06/1925
• Data ogłoszenia: 17/12/1937
• Data wejścia w życie: 03/11/1937