Dokumenty upoważniające do przekraczania granicy.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH

z dnia 14 kwietnia 1932 r.

wydane w porozumieniu z Ministrem Spraw Zagranicznych, Ministrem Spraw Wojskowych i Ministrem Pracy i Opieki Społecznej o dokumentach upoważniających do przekraczania granicy.

Na podstawie art. 2 ust. ostatni rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 23 grudnia 1927 r. o granicach państwa (Dz. U. R. P. Nr. 117, poz. 996), art. 6 ust. ostatni rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 października 1927 r. o emigracji (Dz. U. R. P. Nr. 89, poz. 799), oraz art. 20 i 23 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 sierpnia 1926 r. o cudzoziemcach (Dz. U. R. P. Nr. 83, poz. 465), zarządza się co następuje:

I.

Postanowienia ogólne.

§ 1. O ile rozporządzenie niniejsze (§ 3 i §§ 19 - 25) lub przepisy specjalne nie stanowią inaczej, dokumentami upoważniającemi do przekraczania granicy są:

a) dla obywateli polskich, paszporty wystawione przez właściwe władze polskie,

b) dla cudzoziemców, paszporty wystawione przez władze tego państwa, którego są obywatelami, zaopatrzone w zezwolenie (wizę) władzy polskiej, wymagane w myśl rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 sierpnia 1926 r. o cudzoziemcach (Dz. U. R. P. Nr. 83, poz. 465).

§ 2. Dokumenty przewidziane w § 1 upoważniają w terminie swej ważności:

a) do przekraczania granicy w miejscach oznaczonych w dokumencie lub określonych specjalnemi przepisami, odnoszącemi się do poszczególnych rodzajów ruchu granicznego, a w braku takiego ograniczenia przez wszystkie punkty przejściowe otwarte dla ruchu osobowego,

b) do udawania się na obszar oznaczony w dokumencie lub określony specjalnemi przepisami, o których mowa w punkcie poprzednim.

§  3.

1. Organa kontroli paszportowej nie dopuszczą do przekroczenia granicy osób, przybywających na granicę państwową bez ważnego dokumentu upoważniającego do przekroczenia granicy, a nie-zwolnionych od obowiązku posiadania takiego dokumentu. Osoby wjeżdżające do Rzeczypospolitej bez dokumentu upoważniającego do przekroczenia granicy, mogą być jednak przepuszczone przez granicę, jeżeli udowodnią, że posiadają obywatelstwo polskie.

2. Organa kontroli paszportowej sprawdzają dokumenty tylko pod względem formalnym, natomiast nie mają prawa badać, czy zachodzą warunki, od których zależy uzyskanie dokumentu lub wizy. Jeżeli jednak są im wiadome fakty, któreby czyniły niedopuszczalnemi wyjazd lub przyjazd posiadacza dokumentu, wówczas organa kontroli paszportowej mogą nie dopuścić podróżnego do przekroczenia granicy, po zasięgnięciu decyzji starosty właściwego dla punktu przejściowego.

II.

Paszporty.

§  4.

1. Paszporty dla obywateli polskich dzielą się na:

a) jednoosobowe lub rodzinne,

b) zbiorowe,

c) dyplomatyczne,

d) służbowe.

2. 1  Do wystawiania paszportów używa się druków urzędowych według załączonych wzorów (Nr. 1a, 1b, 2, 3). Do paszportów mogą być dołączane kartki dla celów statystycznych.

§  5.

1. 2  Władzami właściwemi do wystawiania paszportów wymienionych w § 4 ust. 1 p. a) są: na obszarze Rzeczypospolitej powiatowe władze administracji ogólnej a zagranicą właściwe polskie urzędy konsularne lub dyplomatyczne. Władze te nazywane są w niniejszem rozporządzeniu władzami paszportowemi.

2.  Miejscowo właściwą jest ta władza, w której okręgu osoba, starająca się o paszport, posiada miejsce zamieszkania a w braku miejsca zamieszkania ta władza, w której okręgu dana osoba przebywa.

3. Władza paszportowa miejscowo niewłaściwa może wystawić paszport tylko wyjątkowo, w razie konieczności pilnego wyjazdu, gdy udanie się do właściwej władzy jest dla osoby, starającej się o paszport szczególnie utrudnione lub spowodowałoby zwłokę, udaremniającą osiągnięcie celu podróży a zawiadomiona o tem władza właściwa nie sprzeciwi się wydaniu paszportu.

4. W wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie, w których osiągnięcie powyższej zgody na czas nie byłoby możliwe a poza tem istnieją wszystkie warunki wymagane do wystawienia paszportu w myśl § 6 i niema przeszkód w myśl §§ 7 i 8, władza paszportowa miejscowo niewłaściwa może samodzielnie wystawić paszport, zawiadamiając o tem niezwłocznie właściwą władzę.

§  6.

1. Kto pragnie uzyskać paszport winien wnieść odpowiednią prośbę do właściwej władzy paszportowej, przedstawiając zarazem:

a) dowód pozwalający stwierdzić obywatelstwo polskie,

b) dowód zamieszkania w miejscowości, należącej do okręgu działania władzy paszportowej (§ 5 ust. 2),

c) dwie jednakowe fotografje osoby, na której nazwisko paszport ma być wystawiony, nienaklejone, o rozmiarze około 4^½ x 6 cm., przedstawiające dokładnie twarz bez nakrycia głowy i umożliwiające stwierdzenie tożsamości przedstawionych na nich osób.

2. Osoby, wyjeżdżające z granic Rzeczypospolitej a podlegające powszechnemu obowiązkowi wojskowemu winny oprócz dokumentów wymienionych w ust. 1 przedstawić dowód, że ze względu na przepisy o powszechnym obowiązku wojskowym- niema przeszkód na wyjazd ich za granicę; osoby zaś, wyjeżdżające do krajów zamorskich, z wyjątkiem osób wymienionych w art. 1 ust. 3 p. a) i b) rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 października 1927 r. o emigracji (Dz. U. R. P. Nr. 89, poz. 799), winny ponadto przedstawić jedno z zaświadczeń wymienionych w §§ 26 i 27 niniejszego rozporządzenia.

3. Władza paszportowa może przed załatwieniem prośby zażądać dodatkowo wyjaśnień i dokumentów, potrzebnych do stwierdzenia dopuszczalności wydania paszportu. Władza ta może również zwolnić od przedstawienia dowodów wymienionych w ust. 1 p. a), jeżeli dane, o których mowa w tym punkcie, są władzy znane lub wynikają niewątpliwie z innych okoliczności. To samo uprawnienie przysługuje władzy w stosunku do osób podlegających powszechnemu obowiązkowi wojskowemu.

§ 7. Władza odmówi wydania paszportu na wyjazd z Rzeczypospolitej;

a) jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie, iż wydanie paszportu na wyjazd zagranicę może zagrażać dobru państwa albo bezpieczeństwu, spokojowi lub porządkowi publicznemu,

b) osobom, które w myśl prawa cywilnego znajdują się pod władzą osób innych a nie przedstawią dowodu, iż otrzymały od nich Względnie od właściwego sądu opiekuńczego pozwolenia na wyjazd,

c) osobom, mającym odbyć karę pozbawienia wolności oraz osobom poszukiwanym w celu wykonania nakazu aresztowania lub doprowadzenia, wydanego przez władzę sądową lub administracyjną w postępowaniu o przestępstwo zagrożone pozbawieniem wolności.

§ 8. Władza może odmówić wystawienia paszportu, jeżeli osoba starająca się o paszport, ma pod swoją pieczą inne osoby, a istnieje uzasadnione przypuszczenie, iż wyjeżdżając nie zapewni im dostatecznej opieki.

§ 9. Przy wydaniu paszportów osobom, podlegającym powszechnemu obowiązkowi wojskowemu, mają zastosowanie oprócz niniejszego rozporządzenia również przepisy §§ 449 do 473 rozporządzenia wykonawczego z dnia 16 marca 1930 r. (Dz. U. R. P. Nr. 31, poz. 270) do ustawy o powszechnym obowiązku wojskowym.

§  10.

1. Do paszportu wystawionego dla jednej osoby mogą być, w wypadku odbywania wspólnej podróży, dopisani:

a) żona, w paszporcie męża,

b) dzieci, nie mające jeszcze ukończonych 16-tu lat, w paszporcie matki, ojca lub opiekuna,

c) rodzeństwo, nie mające jeszcze 16-tu lat, w paszporcie pełnoletniego brata lub siostry.

2. Dzieci, mające ponad 16 lat jak również nie mające ukończonych 16-tu lat, lecz odbywające podróż nie w towarzystwie osób wymienionych w ust. 1 p. a) i c), muszą mieć osobne paszporty.

§  11.

1. Paszporty mogą być wystawiane na okres najwyżej trzechletni i w czasie swej ważności upoważniają do wielokrotnego przekraczania granicy państwowej oraz do udawania się zagranicę do kraju lub krajów wskazanych w paszporcie.

2. Władza paszportowa może ograniczyć zarówno okres ważności paszportu jako też ilość dozwolonych przekroczeń granicy.

3. 3  Władza paszportowa może też zezwolić na jednorazowe lub kilkakrotne przekraczanie granicy na podstawie paszportu, którego okres ważności jeszcze nie upłynął, lecz ilość dozwolonych w nim przekroczeń granicy została już wykorzystana.

§ 12.  Kraje, na które paszport jest ważny, oznacza władza, wystawiająca paszport, w odpowiedniej rubryce książeczki paszportowej jednym z następujących sposobów:

a) "Wszystkie kraje w Europie i poza Europą",

b) "Wszystkie kraje europejskie",

c) "Wszystkie kraje europejskie z wyjątkiem ......"

d) " ......",

(wymienić kraj do którego wyjazd następuje)

§ 13. W miejsce zaginionego lub zniszczonego paszportu, wystawionego przez władze polskie, właścicielowi może być wystawiony bądź duplikat przez władzę, która wydała pierwotny dokument, bądź też - stosownie do okoliczności - wydany nowy paszport, przy zastosowaniu zwyczajnego postępowania, obowiązującego przy wydawaniu dokumentu na przekroczenie granicy.

§  14. ⁴

1.  Władza paszportowa może przedłużać ważność paszportu na dalsze okresy, przyczem jednak łączny czas ważności paszportu, licząc od dnia pierwszego jego wystawienia, nie może przekroczyć 5 lat. Postanowienia § 5 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

2. Urząd konsularny, w którego okręgu przebywa dana osoba, może samodzielnie przedłużyć ważność paszportu, wystawionego przez władze, krajowe z terminem krótszym niż przewidziany w § 11 ust. 1, jeżeli niedające się przewidzieć wypadki, np. obłożna choroba, przerwa komunikacji i t. p. uniemożliwiają powrót do kraju w terminie ważności paszportu.

§  15.

1. 5  Przy zezwalaniu na dalsze przekraczanie granicy (§ 11 ust. 3), przy wystawianiu nowego paszportu zamiast dawnego (§ 13), oraz przy przedłużaniu ważności paszportu (§ 14 ust. 1), władza paszportowa powinna zbadać, czy właściciel nie utracił warunków, potrzebnych do uzyskania paszportu (§§ 6, 7 i 8).

2.  Władza, która paszport wystawiła winna go unieważnić względnie spowodować jego unieważnienie, jeżeli zajdą lub staną się wiadome istniejące już przed wystawieniem paszportu okoliczności, uzasadniające odmowę wydania paszportu.

3. W wypadkach przewidzianych, w ust. 2, jeśli zwłoka grozi niebezpieczeństwem, każda inna władza paszportowa może zatrzymać tymczasowo paszport, zawiadamiając o tem równocześnie właściwą władzę, do której należy ostateczna decyzja.

§  16.

1. Zbiorowe paszporty przewidziane w § 4 ust. 1 p. b) mogą otrzymać grupy składające się co najmniej z 10-ciu osób, odbywające wspólną podróż za granicę, jeżeli podróż zostanie uznana za posiadającą znaczenie dla interesów państwowych, gospodarczych, kulturalnych lub społecznych.

2. Zbiorowe paszporty mogą być wystawiane na czas nieprzekraczający dwóch miesięcy i nie mogą być przedłużone.

3. Jeden paszport zbiorowy może obejmować nie więcej niż 50 osób; jeżeli grupa osób, zamierzająca odbyć wspólną podróż, obejmuje więcej niż 50 uczestników, wówczas organizatorzy powinni podzielić uczestników na mniejsze grupy, liczące nie więcej niż po 50 osób i uzyskać paszporty zbiorowe dla każdej z tych grup oddzielnie.

4. Wojewódzka władza administracji ogólnej, w której okręgu organizuje się podróż, decyduje o wystawieniu zbiorowego paszportu i wyznacza do załatwienia sprawy podległą sobie powiatową władzę administracji ogólnej.

5. Przy wystawianiu paszportów zbiorowych mają odpowiednie zastosowanie przepisy, zawarte w § 6 ust. 1 p. a) oraz w § 7; przepisy zawarte w § 6 ust. 1 p. b), c) i ustępie 2 oraz w § 8 stosują się tylko wówczas, gdy pobyt za granicą ma trwać dłużej niż 4 tygodnie. Natomiast każda osoba objęta zbiorowym paszportem musi posiadać właściwy dowód, zaopatrzony w fotografję, stwierdzający jej tożsamość i mieć go przy sobie w czasie trwania podróży.

6. Potrzebne załączniki i poświadczenia (punkt 5) winni organizatorzy przynajmniej na 10 dni przed zamierzonym wyjazdem przedstawić władzy, wyznaczonej do wystawienia paszportu zbiorowego.

§  17.

1. Paszporty dyplomatyczne wystawia Ministerstwo Spraw Zagranicznych na drukach według wzoru, podanego w załączniku Nr. 3; przysługują one:

a) Głowie Państwa,

b) Członkom Rządu, Podsekretarzom Stanu, Generalnemu Inspektorowi Sił Zbrojnych, Prezesowi Najwyższej Izby Kontroli Państwa, Szefowi Sztabu Głównego, Szefowi Kancelarji Cywilnej Prezydenta Rzeczypospolitej oraz Marszałkom Sejmu i Senatu,

c) Kardynałom,

d) urzędnikom etatowym I kategorji Ministerstwa Spraw Zagranicznych i urzędów temu Ministerstwu podległych,

e) kurjerom dyplomatycznym,

f) byłym Ministrom Spraw Zagranicznych,

g) żonom i nieletnim dzieciom osób wymienionych pod a), b), d), f).

2. Minister Spraw Zagranicznych może w wyjątkowych wypadkach polecić wystawienie paszportu dyplomatycznego również osobom niewymienionym w ust. 1, jeżeli wymagają tego względy natury państwowej.

§  18. ⁶

1.  Paszporty służbowe na drukach według wzoru Nr. 1b wystawia:

a) Ministerstwo Spraw Zagranicznych dla swych urzędników, którym nie przysługuje prawo otrzymania paszportów dyplomatycznych na zasadzie § 17, oraz dla osób, wyjeżdżających zagranicę z polecenia Ministra Spraw Zagranicznych,

b) Ministerstwo Spraw Wewnętrznych dla wszystkich urzędników, wyjeżdżających zagranicę w charakterze urzędowym z polecenia przełożonej władzy państwowej z wyjątkiem osób, wymienionych pod literą a).

2. Władza, wymieniona pod literą b), może wystawić paszport służbowy i innym osobom, jeżeli ze względu na charakter instytucji delegującej lub też na cel wyjazdu osoby wyjeżdżającej uzna, że wystawienie paszportu służbowego jest uzasadnione względami natury ogólno-państwowej.

III.

Inne dokumenty upoważniające do przekraczania granicy.

§ 19. Za dokumenty upoważniające do przekroczenia granicy uznaje się oprócz paszportów:

a) przepustki i legitymacje graniczne oraz dokumenty podróży, wydawane na podstawie umów międzypaństwowych,

b) dokumenty, posiadane przez cudzoziemców i zastępujące paszport zagraniczny w myśl przepisów kraju przez który zostały wystawione o ile są zaopatrzone w wizę polską,

c) dowody tożsamości dla cudzoziemców, wystawione przez krajowe władze polskie.

d) 7 książeczki żeglarskie, wystawiane obywatelom polskim przez właściwe władze krajowe lub urzędy zagraniczne Rzeczypospolitej Polskiej na zasadzie obowiązujących w tym względzie przepisów specjalnych, pod warunkiem, że w książeczkach tych będzie stwierdzone polskie obywatelstwo posiadacza.

§  20.

1. Przepustki i legitymacje przewidziane w § 19 p. a) są wystawiane w myśl obowiązujących umów międzynarodowych: o urządzeniu i utrzymaniu granicy, o ułatwieniach w małym ruchu granicznym, turystycznych, komunikacyjnych i innych.

2. O ile wyżej wspomniane umowy nie stanowią inaczej, przepustki i legitymacje, wymienione w ust. 1 niniejszego paragrafu, uprawniają do przekraczania granicy w punktach w nich wymienionych i do udania się na obszar w nich określony.

§ 21. Cudzoziemcom, którzy nie mogą uzyskać od swoich władz państwowych właściwych dokumentów mogą być wystawione przez powiatowe władze administracji ogólnej dowody tożsamości, wymienione w § 19 p. c) (wzory Nr. 4 i 5). Dowody te uprawniają do przekroczenia granicy Rzeczypospolitej tylko przy wyjeździe, o ile nie zostaną zaopatrzone w zezwolenie (wizę) na wjazd do Rzeczypospolitej (§ 1 p. b).

§  22. ⁸

1.  Pasażerowie statków, zawijających z zagranicy do portów polskich, jeżeli nie posiadają dokumentów, upoważniających do przekraczania granicy Rzeczypospolitej Polskiej, mogą wysiadać na ląd na podstawie dowodów pasażerskich (wzór Nr. 6), składających się z dwóch części, a mianowicie: karty lądowania i karty zaokrętowania. Przy wysiadaniu pasażera na ląd organ kontroli paszportowej, po zaopatrzeniu karty zaokrętowania w stempel kontrolny, zatrzymuje kartę lądowania przy sobie.

2. Posiadacz dowodu pasażerskiego jest uprawniony do nieprzerwanego pobytu i poruszania się na lądzie, na obszarze powiatów morskiego i kartuskiego oraz do przekraczania granic tych powiatów w kierunku W. M. Gdańska.

3. Jeżeli posiadacz dowodu pasażerskiego zamierza się wydalić poza obszar, wymieniony w ustępie 2, obowiązany jest zwrócić się o stosowne zezwolenie do Komisarjatu Rządu w Gdyni.

4. W razie powrotu na statek organ kontroli paszportowej odbiera kartę zaokrętowania dla celów ewidencyjnych. Osoba, powracająca na statek z kartą zaokrętowania, niezaopatrzoną w stempel kontrolny, będzie uważana za przekraczającą granicę nielegalnie.

5. Władza nie dopuści do lądowania osób, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej może zagrażać bezpieczeństwu, spokojowi lub porządkowi publicznemu.

§  23.

1. Członkowie załogi statków, zawijających z zagranicy do portów polskich, mogą w czasie postoju statku wysiadać na ląd i poruszać się swobodnie w obrębie portu i miasta portowego, choćby nie posiadali dokumentu, upoważniającego do przekraczania granicy Rzeczypospolitej, jeżeli wylegitymują się dowodem, stwierdzającym ich zajęcie jako członków załogi.

2. 9  Postanowienia § 22 ust. 5 stosuje się odpowiednio również do członków załogi statków.

3.   ¹⁰  (skreślony).

4.   ¹¹  (skreślony).

§  24.

1. Jeżeli cudzoziemiec zamierza przejechać przez obszar Rzeczypospolitej Polskiej a z usprawiedliwionych powodów nie zdążył uzyskać wizy przejazdowej w Konsulacie Rzeczypospolitej zagranicą, powiatowa władza administracji ogólnej, właściwa dla danego granicznego punktu przejściowego, może - za pośrednictwem organu granicznej kontroli paszportowej - wydać zezwolenie na przekroczenie granicy w celu przejazdu przez ten obszar.

2. Zezwolenie na przekroczenie granicy, o którem mowa w ust. 1, wystawione według wzoru Nr. 8, może być wydane z ważnością do dwóch dni, licząc od chwili przekroczenia granicy, jeżeli:

a) podróż odbywa się koleją i przekroczenie granicy nastąpi na jednej z granicznych stacyj kolejowych, otwartych dla międzynarodowego ruchu osobowego,

b) cudzoziemiec wykaże się ważnym paszportem swego państwa, zaopatrzonym w wizę kraju, do którego się udaje względnie wizę przejazdową jednego z krajów, sąsiadujących z Rzecząpospolitą, przez który musi przejeżdżać oraz biletem jazdy ważnym na bezpośredni przejazd do kraju przeznaczenia,

c) władza uzna, że pobyt jego na obszarze Rzeczypospolitej może być dopuszczony bez szkody dla dobra państwa.

§  25.

1. Zezwolenie na przekroczenie granicy, o którem mowa w § 24, może być odmówione obywatelom kraju, który w analogicznych wypadkach nie stosuje wzajemności względem obywateli polskich.

2. Od obowiązku posiadania obcej wizy wjazdowej względnie przejazdowej, o których mowa w § 24 ust. 2 p. b), zwolnione są osoby, które po przejeździe przez obszar Rzeczypospolitej - przejeżdżają przez kraj względnie udają się do kraju, który takich wiz od nich nie wymaga. Od posiadania wiz wjazdowych zwolnione są także osoby, które po przejeździe przez obszar wymieniony powyżej powracają do kraju macierzystego.

IV.

Paszporty dla emigrantów.

§ 26. Osoba, wyjeżdżająca zagranicę w celu poszukiwania lub wykonywania pracy zarobkowej, w celach osadnictwa lub w celu udania się do swego małżonka, krewnych lub powinowatych, którzy już poprzednio wyemigrowali, albo wyjeżdżająca razem z emigrantem, jako członek rodziny, winna W celu otrzymania paszportu zagranicznego przedstawić, oprócz dowodów, wymienionych w § 6, ust. 1 i 2, tak, że zaświadczenie, wydane w myśl art. 6 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 października 1927 r. o emigracji (Dz. U. R. P. Nr. 89, poz. 799).

§  27.

1. Jeżeli, bez względu na podany przez stronę powód wyjazdu, okoliczności wskazują na to, że osoba, zamierzająca wyjechać zagranicę, należy do kategoryj osób, wymienionych w § 26 a nie przedstawia wymienionego tamże zaświadczenia, wówczas winna stwierdzić pisemnie lub protokólarnie, iż nie wyjeżdża w celu emigracyjnym i wykazać to w sposób dla władzy wiarogodny.

2. Jako wystarczający dowód, iż wyjazd nie ma charakteru emigracyjnego, -służy poświadczenie o nieuznaniu danej osoby za emigranta, wydane w myśl § 9 rozporządzenia Ministra Pracy i Opieki Społecznej z dnia 23 grudnia 1927 r. (Dz. U. R. P. z 1928 r. Nr. 6, poz. 37), lub zaświadczenie Konsula Rzeczypospolitej, iż przyjazd do danej miejscowości ma charakter przejściowy i jest wskazany w celu załatwienia spraw rodzinnych, majątkowych lub innych interesów osobistych.

§ 28. Dopisywanie osób, wymienionych w § 10, ust. 1, do paszportu wydanego w celach emigracyjnych, może nastąpić tylko po złożeniu zaświadczenia wymaganego w myśl § 26.

§ 29. Minister Spraw Wewnętrznych może wyznaczyć władzę paszportową do wystawiania w trybie wyjątkowym paszportów emigrantom, dla których uzyskanie paszportów od właściwej władzy paszportowej byłoby szczególnie utrudnione.

V.

Postanowienia końcowe.

§ 30. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia następującego po dniu ogłoszenia. Równocześnie tracą moc obowiązującą §§ 18 i 19 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 8 listopada 1929 r. o ruchu cudzoziemców (Dz. U. R. P. Nr. 76, poz. 575) oraz wszystkie dotychczasowe przepisy wydane w sprawach unormowanych niniejszem rozporządzeniem.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK  ¹²

grafika

1 § 4 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 1934 r. (Dz.U.34.62.525) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 18 lipca 1934 r.

2 § 5 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 1934 r. (Dz.U.34.62.525) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 18 lipca 1934 r.

3 § 11 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 1934 r. (Dz.U.34.62.525) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 18 lipca 1934 r.

4 § 14 zmieniony przez § 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 1934 r. (Dz.U.34.62.525) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 18 lipca 1934 r.

5 § 15 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 1934 r. (Dz.U.34.62.525) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 18 lipca 1934 r.

6 § 18 zmieniony przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 1934 r. (Dz.U.34.62.525) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 18 lipca 1934 r.

7 § 19 lit. d) dodana przez § 1 pkt 7 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 1934 r. (Dz.U.34.62.525) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 18 lipca 1934 r.

8 § 22 zmieniony przez § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 1934 r. (Dz.U.34.62.525) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 18 lipca 1934 r.

9 § 23 ust. 2 zmieniony przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 1934 r. (Dz.U.34.62.525) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 18 lipca 1934 r.

10 § 23 ust. 3 skreślony przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 1934 r. (Dz.U.34.62.525) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 18 lipca 1934 r.

11 § 23 ust. 4 skreślony przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 1934 r. (Dz.U.34.62.525) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 18 lipca 1934 r.

12 Załącznik zmieniony przez § 1 pkt 10-13 rozporządzenia z dnia 26 czerwca 1934 r. (Dz.U.34.62.525) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 18 lipca 1934 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

• Identyfikator: Dz.U.1932.57.548
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Dokumenty upoważniające do przekraczania granicy.
• Data aktu: 14/04/1932
• Data ogłoszenia: 09/07/1932
• Data wejścia w życie: 09/08/1932