Ministerstwo zdrowia wyjaśnia zasady podwyżek dla specjalistów

Ministerstwo odpowiedziało na część pytań Naczelnej Izby Lekarskiej dotyczących wątpliwości interpretacyjnych związanych ze stosowaniem przepisów związanych z podwyżką dla lekarzy specjalistów i "lojalkami".

Ustawa zakładająca wzrost nakładów na ochronę zdrowia do 6 proc. wprowadza także podwyższenie wynagrodzeń zasadniczych lekarzy specjalistów zatrudnionych na umowie o pracę do poziomu 6750 zł brutto. Jednak aby dostać takie pieniądze, lekarze muszą zobowiązać się do niewykonywania tożsamych świadczeń medycznych finansowanych ze środków publicznych w innym podmiocie niż główne miejsce zatrudnienia.

Specjaliści mają czas do 7 września, by złożyć deklaracje, zwane „lojalkami”. W przypadku złożenia jej w późniejszym terminie podwyższone wynagrodzenie będzie obowiązywało od kolejnego miesiąca.

Kiedy dojdzie do naruszenie zobowiązania?

Sławomir Gadomski, wiceminister zdrowia odpowiedział w piątek na jedno z dwóch pism z pytaniami, które NIL przesłała do resortu w związku z niejasnościami  związanymi z podwyżkami dla lekarzy specjalistów.

„ W związku z wątpliwościami jakie budzi brzmienie pkt 3 i 4 Komunikatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw, opublikowanego na stronach internetowych Ministerstwa Zdrowia, uprzejmie informuję, że zostanie on skorygowany, w sposób spójny z brzmieniem pkt I tego komunikatu” .

Wiceminister wyjaśnia, że „udzielanie świadczeń przez lekarza w podmiocie leczniczym innym niż pracodawca, wobec którego lekarz złożył zobowiązanie, który zawarł umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia w zakresie zaopatrzenia w wyroby medyczne nie będzie stanowiło naruszenia ww. zobowiązania, jeżeli świadczenia udzielane przez lekarza nie będzie dotyczyło świadczeń udzielanych pacjentom tego świadczeniodawcy leczonym w warunkach całodobowych lub całodziennych”.

Resort doprecyzowuje, że zgodnie z art. 4 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. do podwyżki wynagrodzenia zasadniczego finansowanej na zasadach określonych w tej ustawie są uprawnieni lekarze posiadający specjalizację (dalej „lekarze”), którzy:

1)           są zatrudnieni na podstawie stosunku pracy u świadczeniodawców, którzy zawarli z Narodowym Funduszem Zdrowia umowy obejmujące udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w warunkach całodobowych lub całodziennych i uczestniczą w udzielaniu tych świadczeń;

2)           zobowiążą się wobec pracodawcy do nieudzielania odpłatnie świadczeń opieki zdrowotnej, o których mowa w pkt 1 , u innego świadczeniodawcy realizującego umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia z co najmniej jednego z zakresów, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 3, 4, 6-12, 15 i 16 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1510, z późn. zm.), z wyłączeniem świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych w hospicjach, zakładach opiekuńczo-leczniczych, zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych, zakładach rehabilitacji leczniczej i zakładach opieki długoterminowej.

Zobowiązanie, o którym mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r., polega zatem na tym, by lekarz nie uczestniczył odpłatnie w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej wykonywanych w warunkach całodobowych lub całodziennych u świadczeniodawcy, innego niż pracodawca, któremu złożył to zobowiązanie, jeżeli świadczeniodawca ten realizuje umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia z co najmniej jednego z zakresów, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 3, 4, 6-12, 15 i 16 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w przepisie art. 4 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r.).

Powyższe wskazuje, iż wymóg zobowiązania do nieudzielania świadczeń u innego świadczeniodawcy nie jest związany z posiadaną specjalizacją, w ramach której lekarz udziela świadczeń u obu świadczeniodawców.

Ministerstwo podaje, że „Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r., zobowiązania, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, lekarze składają po raz pierwszy w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. do dnia 7 września 2018 r. Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 2 pierwszą informację, o której mowa w art. 6 ust. 1, świadczeniodawcy składają w terminie 21 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. do dnia 14 września 2018 r.

Kiedy lojalka, a kiedy trzeba przestać pracować u innych

Jednocześnie, lekarz, który złoży zobowiązanie do dnia 7 września 2018 r. ze skutkiem od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu złożenia zobowiązania, powinien zostać objęty przedmiotową informacją, a świadczeniodawca otrzyma środki w kwocie określonej w art. 9 ust. 3 ustawy (obejmującej środki niezbędne do zapewnienia lekarzowi podwyższenia wynagrodzenia od dnia 1 lipca 2018 r.).

Powyższe oznacza, że lekarz zobowiązując się do nieudzielania świadczeń u innego świadczeniodawcy, nie będzie mógł udzielać tych świadczeń od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu złożenia zobowiązania. Jeśli zatem zachowane zostaną terminy, o których mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r., wówczas lekarz będzie uprawniony do podwyżki wynagrodzenia zasadniczego od dnia 1 lipca 2018 r.

Nie ma druków

Ustawa z dnia 5 lipca 2018 r. w żadnym miejscu nie zobowiązuje Ministra Zdrowia do sporządzenia wiążących wzorów zobowiązań, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2 tej ustawy. Wobec powyższego lekarze posiadający specjalizację, którzy zdecydują się na złożenie pracodawcy zobowiązania, związani są wyłącznie wymogami co do treści tego zobowiązania, które określone zostały w przepisach tej ustawy. W pozostałym zakresie treść zobowiązania zależy od lekarza składającego to oświadczenie woli.