Spółka zaskarżyła postanowienie SKO odmawiające uzgodnienia decyzji w sprawie udzielenia jej koncesji na wydobywanie kruszywa naturalnego na wskazanym przez spółkę obszarze. Spółka argumentowała, że w wyniku uzgodnienia koncesji powinien zaistnieć precyzyjnie określony zakres tego uzgodnienia, to jest granice obszaru, który może zostać objęty działalnością wydobywczą. Uzgodnienie eliminuje niebezpieczeństwo dowolności działania organu koncesyjnego i pozwala na skuteczną kontrolę zgodności koncesji z uprzednio uzgodnionym obszarem. Nie spełnia tego warunku ogólne odniesienie się organu uzgadniającego do granic wynikających ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Tak ogólne odesłanie wynika już bowiem z ustawy, zaś rolą organu nie jest powielanie tych regulacji, lecz ich indywidualizacja.

Zdaniem WSA organ odwoławczy rozpoznając ponownie sprawę, nie określił precyzyjnie zakresu pozytywnego uzgodnienia. W zaskarżonym postanowieniu uzgodniono decyzję starosty w sprawie udzielenia koncesji na wydobycie kruszywa naturalnego w zakresie, w jakim teren i obszar górniczy określone koncesją pokrywają się z granicami obszaru określonego w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jako teren preferowany do wydobycia surowców naturalnych. W opinii WSA uzgodnienie wydane w sprawie przybrało zatem postać uzgodnienia blankietowego, odsyłającego wprost do treści art. 16 ust. 5 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. – Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U. nr 228, poz. 1947 ze zm.). Tymczasem wynik uzgodnienia powinien określać precyzyjnie granice obszaru, który może zostać objęty działalnością wydobywczą. Celem uzgodnienia jest bowiem wyeliminowanie dowolności działania organu koncesyjnego, co z kolei warunkuje skuteczną kontrolę zgodności koncesji w odniesieniu do obszaru objętego tą koncesją. Obszar wydobycia surowców naturalnych objęty koncesją powinien pokrywać się ścisłe z obszarem określonym jako złoże kruszywa w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Uzgodnienie powinno mieć charakter zobiektywizowany – związany z zapisami tego studium, odnoszącymi się do funkcji i przeznaczenia terenu, a nie blankietowy, powielający przepisy ustawowe – podkreślił WSA.


Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 24 września 2013 r., sygn. akt II SA/Bk 542/13