Głównym założeniem ustawy o wsparciu kobiet w ciąży i ich rodzin „Za życiem” jest kompleksowe uregulowanie wsparcia dla kobiet w ciąży i ich rodzin, ze szczególnym uwzględnieniem kobiet w ciąży powikłanej oraz w sytuacji niepowodzeń położniczych, a także dzieci, u których zdiagnozowano ciężkie i nieodwracalne upośledzenie albo nieuleczalną chorobę zagrażającą ich życiu, powstałe w prenatalnym okresie rozwoju dziecka lub w czasie porodu. Pomoc ma obejmować dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej oraz dostęp do instrumentów polityki na rzecz rodziny.
|
LEX Samorząd Terytorialny Artykuł pochodzi z programu LEX Samorząd Terytorialny Już dziś wypróbuj funkcjonalności programu. Analizy, komentarze, akty prawne z interpretacjami |
 |
Wśród podmiotów, które realizować będą wspomniane wsparcie, art. 2. ust. 2 ustawy wymienia między innymi jednostki samorządu terytorialnego oraz jednostki organizacyjne realizujące wspieranie rodziny, o którym mowa w ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 575 i 1583).
Pomoc będzie obejmować również zapewnienie jednorazowego świadczenia z tytułu urodzenia dziecka, u którego zdiagnozowano ciężkie i nieodwracalne upośledzenie albo nieuleczalną chorobę zagrażającą jego życiu, które powstały w prenatalnym okresie rozwoju dziecka lub w czasie porodu - w wysokości 4000 zł - oraz innych świadczeń, w tym z zakresu wspierania rodziny i pieczy zastępczej.
Wniosek o wypłatę jednorazowego świadczenia składa się w terminie 12 miesięcy od dnia narodzin dziecka. Pomoc przysługiwać będzie matce lub ojcu dziecka, opiekunowi prawnemu albo opiekunowi faktycznemu dziecka, bez względu na dochód. Do finansowania jednorazowego świadczenia mają zastosowanie przepisy o finansach publicznych. Jednorazowe świadczenie i koszty jego obsługi finansowane są w formie dotacji celowej z budżetu państwa.
Ustawa przyznaje także rodzinie uprawnienia do poradnictwa koordynowanego przez asystenta rodziny w sytuacjach ciąży powikłanej, niepowodzeń położniczych, jeżeli u dziecka stwierdzono ciężkie i nieodwracalne upośledzenie albo nieuleczalną chorobę zagrażającą jego życiu, które powstały w prenatalnym okresie rozwoju lub w czasie porodu.
Jak wskazuje art. 9 ustawy, koordynacja asystenta będzie finansowana ze środków Funduszu Pracy, z którego corocznie na ten cel będzie przeznaczana kwota nie większa niż 70 mln zł. Środki na realizację koordynacji minister właściwy do spraw rodziny przekazuje wojewodom na ich wniosek, a Ci z kolei wójtom, burmistrzom lub prezydentom miast na podstawie zawartej umowy.
Monitoring nad realizacją ustawy sprawować będzie wojewoda właściwy ze względu na miejsce zamieszkania kobiety w ciąży oraz dziecka uprawnionego do wsparcia. Będzie on także zobowiązany do przedstawienia Radzie Ministrów, corocznie do dnia 30 kwietnia, informacji z realizacji ustawy za rok poprzedni.
Z kolei art. 13 ust. 3 ustawy stanowi, że rada gminy, rada powiatu oraz sejmik województwa, biorąc pod uwagę lokalne potrzeby w zakresie wspierania kobiet w ciąży, rodzin oraz dzieci, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 pkt 2–4, mogą w drodze uchwały ustanowić dla osób zamieszkałych na terenie jej działania uprawnienia na rzecz kobiet, rodzin i dzieci, inne niż określone w niniejszej ustawie.
Omawiana ustawa wprowadza ponadto wiele zmian w innych aktach, w tym m.in. w ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 575 i 1583), ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581), czy też ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 645 i 691).
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2017 r.