Prezydent miasta zarządzeniem ustalił regulamin przewozu osób i rzeczy środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez gminę.
Międzyzakładowa organizacja związkowa, po uprzednim wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżyła to zarządzenie do sądu administracyjnego.
WSA uznał, iż skarga jest niedopuszczalna.
Sąd stanął na stanowisku, iż zaskarżonego zarządzenia nie można zakwalifikować do aktów podjętych w sprawie z zakresu administracji publicznej.
W obecnym stanie prawnym regulamin przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym ma charakter wzorca umownego w rozumieniu art. 384 i następne Kodeksu cywilnego i to niezależnie od tego, czy wydawany jest przez przewoźnika, czy też organizatora publicznego transportu drogowego.
Poznaj Linie Orzecznicze Lex >>>
Postanowienia wzorca umowy nie są uzgadniane indywidualnie, ale określają treść stosunku prawnego.
Postanowienia wydawanych przez przewoźnika regulaminów wiążą więc drugą stronę umowy, tak jak sama umowa przewozu.
Stąd regulaminy wydawane przez przewoźników nie mają charakteru normatywnego i nie są źródłem prawa. Natomiast do regulaminu należy stosować wprost unormowania Kodeksu cywilnego – wyjaśnił sąd.
Na podstawie:
Postanowienie WSA w Szczecinie z 6 maja 2016 r., sygn. akt II SA/Sz 406/16, nieprawomocne
