Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Jedna z mieszkanek gminy zaproponowała lokalizację płyty upamiętniającej miejsce tragicznej śmierci jej córki.
Pozostali mieszkańcy na zebraniu wiejskim, sprzeciwili się umieszczeniu płyty w pasie drogowym. Argumentowali to tym, że pas drogowy jak i jezdnia są za wąskie, co może doprowadzić do zmniejszenia bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Wójt biorąc pod uwagę argumentację społeczności lokalnej odmówił zezwolenia na umieszczenie płyty.
Kobieta zaskarżyła decyzję.
NSA nie uwzględnił skargi.
Sąd zwrócił uwagę, iż prawną podstawę umieszczenia w pasie drogowym urządzenia niezwiązanego z drogą i jej zadaniami, jakim jest sporna płyta stanowić mógł jedynie art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115).
Wynika z niego, iż w szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, wydanym w formie decyzji administracyjnej.
Sąd wyjaśnił, iż same motywy przemawiające za umieszczeniem przedmiotowej płyty w pasie drogowym nie mogą być uznane za szczególnie uzasadniony przypadek.
Interpretacji tego pojęcia zarządca drogi musiał dokonać nie tylko mając na względzie emocjonalne potrzeby najbliższych tragicznie zmarłej osoby, ale uwzględniając w szczególności wymogi utrzymania drogi i pasa drogowego w odpowiednim stanie oraz zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego odbywającego się na tej drodze – uznał NSA.
Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Na podstawie:
Wyrok NSA z 25 października 2012 r., sygn. akt II GSK 1547/11, prawomocny