Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.

Jeden z mieszkańców gminy zwrócił się do fundacji z pytaniem czy samorząd powiatu przekazał jej stół do gry w tenisa stołowego oraz klimatyzator.


W odpowiedzi fundacja wyjaśniła, że realizuje zadania własne powiatu poprzez prowadzenie trzech placówek socjalizacyjnych. Nie jest organizacją gospodarczą, ani organizacją pożytku publicznego uprawnioną do otrzymywania 1% podatku dochodowego od osób fizycznych, nie posiada dochodów własnych.

Na realizację zadań publicznych ze starostwa powiatowego otrzymuje kwotę 2.100 zł na utrzymanie jednego wychowanka w placówce socjalizacyjnej.

Fundacja nie prowadzi strony internetowej Biuletynu Informacji Publicznej, natomiast prowadzi ją starostwo powiatowe i to właśnie na niej publikowane są uchwały dotyczące powołania fundacji i przyznanych jej dotacji.

Ponadto starostwo powiatowe posiadają sprawozdania finansowe fundacji i udzielają informacji osobom zainteresowanym.

Mieszkaniec zaskarżył bezczynność fundacji do sądu administracyjnego.

WSA uznał skargę za zasadną.

Zdaniem sądu żądana przez mieszkańca informacja, dotycząca przekazania fundacji przez samorząd powiatu stołu do gry w tenisa stołowego oraz klimatyzatora, jest niewątpliwie informacją o sprawach publicznych.

Wiąże się bowiem z realizowanymi przez fundację zadaniami użyteczności publicznej, a więc działalnością w sferze zadań publicznych, oraz dysponowaniem majątkiem publicznym.

Sąd zwrócił uwagę, iż możliwość uzyskania informacji publicznej od innego podmiotu nie stanowi podstawy do odmowy udzielenia informacji przez podmiot posiadający informację publiczną, który obowiązany jest do jej udzielenia, nawet jeżeli informacja ta nie została przez niego wytworzona.

Zatem fundacja nie mogła przerzucać nałożonego na nią przepisami ustawy obowiązku udzielenia informacji publicznej na starostwo powiatowe – uznał WSA.

Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.

Wyrok WSA w Gdańsku z 26 listopada 2014 r., sygn. akt II SAB/Gd 156/14, nieprawomocny