Pytanie pochodzi z programu Prawo Ochrony Środowiska.


Odpowiedź:


Dla przedsiębiorcy, który nie może zawrócić go do procesu produkcyjnego pozostałości z procesu, pozostałości te są odpadami, niezależnie od tego, że nadal przedstawiają one dużą wartość handlową albo że dla innych podmiotów pozostałości te stanowiłyby produkt do produkcji innych materiałów.
 

W analizowanej sprawie pozostałości poprodukcyjne mogą jednak zostać uznane za produkt uboczny, o czym mowa w art. 10 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21) – dalej u.o.


Uzasadnienie:

Wytworzone ścinki pianki podczas produkcji mebli należy traktować jako odpad, jeśli nie znajdują one zastosowania w prowadzonym procesie technologicznym. A skoro tak, to należy postępować z nim zgodnie z przepisami u.o., bez względu na to, czy mają one z uwagi na swoje właściwości bezpośrednie zastosowanie w innych procesach i czy są materiałem przydatnym dla podmiotów, którym zostaną przekazane. Zakład może jednak przeprowadzić procedurę uznania ścinek pianki za produkt uboczny w trybie art. 11 u.o., jeśli wykaże, że spełnione są wymagania art. 10 u.o.

Zgodnie z art. 10 u.o., za produkt uboczny, niebędący odpadem, mogą być uznane przedmiot lub substancja powstające w wyniku procesu produkcyjnego, którego podstawowym celem nie jest ich produkcja, jeżeli są łącznie spełnione wskazane w tym przepisie warunki:
1) dalsze wykorzystywanie przedmiotu lub substancji jest pewne;
2) przedmiot lub substancja mogą być wykorzystywane bezpośrednio bez dalszego przetwarzania, innego niż normalna praktyka przemysłowa;
3) dany przedmiot lub substancja są produkowane jako integralna część procesu produkcyjnego;
4) dana substancja lub przedmiot spełniają wszystkie istotne wymagania, w tym prawne, w zakresie produktu, ochrony środowiska oraz życia i zdrowia ludzi, dla określonego wykorzystania tych substancji lub przedmiotów i wykorzystanie takie nie doprowadzi do ogólnych negatywnych oddziaływań na środowisko, życie lub zdrowie ludzi.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że uznanie przedmiotu lub substancji za produkt uboczny nie następuje "z automatu", wymaga natomiast przedłożenia przez wytwórcę przedmiotu lub substancji stosownego zgłoszenia marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce ich wytwarzania. W myśl art. 11 ust. 2 u.o., zgłoszenie uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny powinno zawierać imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby, jak również numer identyfikacji podatkowej (NIP) i numer REGON, o ile został nadany, określenie miejsca wytwarzania przedmiotu lub substancji przewidzianych do uznania za produkt uboczny, wskazanie przedmiotu lub substancji przewidzianych do uznania za produkt uboczny oraz ich masy, a także opis procesu produkcyjnego, w którym powstaje przedmiot lub substancja, i procesu, w którym zostaną one wykorzystane. Jak wynika z art. 11 ust. 4 u.o., uznanie przedmiotu lub substancji za produkt uboczny następuje dopiero wówczas, gdy marszałek województwa w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania zgłoszenia uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny nie wyrazi sprzeciwu w drodze decyzji.

Pytanie pochodzi z programu Prawo Ochrony Środowiska.