Uroczystość zorganizowano w 60. rocznicę pogrzebu wybitnego polityka. Tablica zawisła obok czterech innych upamiętniających działalność wojewodów poznańskich: Witolda Celichowskiego, Adolfa Bnińskiego, Rogera Raczyńskiego i Ludwika Bociańskiego.

Płaskorzeźbę z wizerunkiem polityka i napisem: „Wielkiemu Polakowi Wojciechowi Trąmpczyńskiemu 8 II 1860 – 2 IX 1953, Marszałkowi Sejmu Ustawodawczego 1919-1922, Marszałkowi Senatu 1922-1927, Naczelnemu Prezesowi Prowincji Poznańskiej w czasie Powstania Wielkopolskiego, Prezesowi Naczelnej Rady Ludowej, wybitnemu mężowi stanu, działaczowi niepodległościowemu, współtwórcy ustroju i prawa odrodzonej Ojczyzny – w 60. rocznicę śmierci Poznaniacy, Wielkopolanie” odsłonił wojewoda wielkopolski Piotr Florek.

„Trąmpczyński podjął się trudnego zadania ekonomicznego i prawnego ujednolicenia pozaborczych ziem Polski. Dziś możemy podziękować, że mieliśmy człowieka, który stworzył fundamenty tego zjednoczenia nie tylko w Wielkopolsce, ale w całym kraju” – powiedział Florek.

Przed rozpoczęciem uroczystości na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan, gdzie spoczywa Trąmpczyński, zostały złożone kwiaty.

W sierpniu uchwałę upamiętniającą 60. rocznicę śmierci Trąmpczyńskiego przyjął Senat RP.

Wojciech Trąmpczyński urodził się 8 lutego 1860 r. w Dębłowie Królewskim k. Gniezna (obecnie Dębłowo), ukończył studia prawnicze we Wrocławiu, uzyskując w 1881 r. stopień doktora praw. W 1886 r. otworzył w Poznaniu kancelarię adwokacką, później notarialną. W uchwale podkreślono, że występował w wielu procesach politycznych w obronie Polaków w zaborze pruskim.

W 1901 r. został radnym Poznania, w 1910 r. posłem Sejmu Pruskiego, rok później wszedł do Reichstagu, działając w Związku Ludowo-Narodowym. Angażował się w działalność polskiej konspiracji niepodległościowej i współpracował z Komitetem Narodowym Polskim w Paryżu. W listopadzie 1918 r. został przewodniczącym Rady Ludowej Poznania.

W czasie powstania wielkopolskiego wybrano go na prezesa Naczelnej Rady Ludowej, później - na prezesa Prowincji i Regencji Poznańskiej. Jako były polski poseł do Reichstagu został dokooptowany do Sejmu Ustawodawczego i 14 lutego 1919 r. został wybrany na jego marszałka, pełnił tę funkcję do 1922 r.

W czasie wojny z bolszewicką Rosją w 1920 r. przewodniczył Obywatelskiemu Komitetowi Obrony Państwa. W 1922 r. został wybrany na senatora z listy Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej i objął funkcję marszałka izby. W latach 1928-1935 był posłem z ramienia Związku Narodowego, później Stronnictwa Narodowego.

Po 1935 r. wycofał się z czynnego życia politycznego kraju. W 1939 r. po zakończeniu kampanii wrześniowej został wysiedlony z Poznania, okupację spędził w Warszawie. W 1945 r. wrócił do Poznania. Zmarł 2 września 1953 r.