Rada miejska podjęła uchwałę w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania w gminie oraz wysokości stawek opłat za parkowanie pojazdów. Ustaliła miedzy innymi, iż opłaty za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania, pobiera się od poniedziałku do piątku w godzinach od 9.00 do 17.00 oraz w soboty od 9.00 do 13.00, za wyjątkiem świąt.
Prokurator zaskarżył uchwałę.
Jego zdaniem bowiem sobota na gruncie prawa administracyjnego, w tym ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137) nie jest dniem roboczym, a zatem rada wprowadzając w soboty w godz. od 9.00 do 13.00 opłatę za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania dopuściła się rażącego naruszenia prawa.
Z kolei rada argumentowała, że sobota jest dniem roboczym na gruncie tej ustawy, gdyż nie jest dniem wolnym od pracy w rozumieniu ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy.
Istota powstałego w sprawie sporu sprowadzała się do ustalenia, czy sobota może być uznana za dzień roboczy w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym.
WSA podzielił stanowisko rady miejskiej, że wobec braku definicji legalnej dni roboczych, pojęcie to należy wykładać w nawiązaniu do ustawowej kategorii dni wolnych od pracy.
Z ustawy tej wynika, że sobota nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy.
Jak słusznie zauważyła rada rozróżnienie dni tygodnia na robocze i pozostałe zostało przeprowadzone poprzez zastosowanie wnioskowania a contrario, które prowadzi do wniosku, że każdy dzień, który nie jest uznany za wolny od pracy jest dniem roboczym, stąd też za taki dzień uznać należy sobotę.
Zatem nalezy uznać, iż sobota jest dniem roboczym na gruncie ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2013 r., poz. 260).
Wykładni pojęcia "dnia roboczego" należy dokonywać poprzez kryteria normatywne, w tym cel działania prawodawcy, które powinny być uwzględniane na tle rozpatrywanej sprawy.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 3 września 2015 r., sygn. akt II SA/Bk 397/15, nieprawomocny