Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.



Prezydent miasta odmówił kobiecie przyznania dodatku mieszkaniowego z uwagi na przekroczony dochód na jednego członka gospodarstwa domowego.


Kobieta odwołała się do sądu administracyjnego.

Zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe. Doprowadziło to do błędnego obliczenia średniego miesięcznego dochodu na jednego członka gospodarstwa domowego.


Jej zdaniem prowadzi ona gospodarstwo domowe wieloosobowe, bowiem organy nie uwzględniły jej syna, który nie posiada żadnych dochodów i odbywa karę pozbawienia wolności.


WSA przyznał rację skarżącej kobiecie.


Sąd wyjaśnił, iż zajmowanie lokalu zawiera w sobie element faktyczny, który odzwierciedla wolę zamieszkiwania w lokalu, i prawny, rozumiany, jako tytuł prawny do lokalu, zatem dotyczy to również osób odbywających karę pozbawienia wolności.


Zdaniem WSA syn skarżącej, przebywając w zakładzie karnym, jednak zachowuje prawo do zamieszkania w lokalu i nie można twierdzić, że utracił faktyczny z nim kontakt. W mieszkaniu tym nadal mieści się jego stałe centrum życiowe i po zakończeniu odbywania kary do tego miejsca powróci.


WSA uznał, iż wyeliminowanie osób osadzonych w zakładach karnych z grona obywateli, którym przysługuje prawo do korzystania z dodatku mieszkaniowego, byłoby w pewnych przypadkach skazywaniem ich na bezdomność.


Uchybiałoby to nie tylko treści art. 4 ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 966), lecz również art. 75 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.


WSA zwrócił uwagę, iż władze publiczne zobligowane są do prowadzenia polityki sprzyjającej zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, a w szczególności zobowiązane są do przeciwdziałania bezdomności, wspierania rozwoju budownictwa socjalnego oraz popierania działań obywateli zmierzających do uzyskania własnego mieszkania.


Na podstawie:
Wyrok WSA w Krakowie z 20 maja 2014 r. sygn. akt III SA/Kr 1506/13, nieprawomocny

Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.