Starosta skierował kierowcę na badania lekarskie w celu stwierdzenia przeciwwskazań lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami mechanicznymi.
Kierowca poddał się stosownym badaniom w wojewódzkim ośrodku medycyny pracy, w ramach których uprawniony lekarz stwierdził istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi.
Mężczyzna skorzystał z przysługującego mu prawa odwołania się od orzeczenia. Podmiot odwoławczy – Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego – orzeczeniem mającym przymiot ostateczności, ponownie stwierdził u kierowcy istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi.
W rezultacue starosta cofnął uprawnienia do kierowania pojazdami.
Mężczyzna odwołał się od decyzji. W uzasadnieniu zakwestionował orzeczenie lekarskie. Zarzucił również niedopuszczenie dowodu z przedstawionych przez niego zaświadczeń lekarskich.
WSA wyjaśnił, iż orzeczenie jednostki odwoławczej ma charakter ostateczny.
Organy te są związane takimi orzeczeniami i nie mają jakichkolwiek podstaw formalnoprawnych do kwestionowania okoliczności objętych treścią tych orzeczeń.
Nie mógł też odnieść skutku wniosek skarżącego o przeprowadzenie dowodu z przedłożonych przez niego zaświadczeń lekarskich.
Sąd władny jest przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, lecz nie dotyczy to dokumentów, mających w istocie charakter opinii biegłego.
Podważenie treści orzeczenia lekarskiego możliwe jest zaś jedynie przez jednostkę o wyższym poziomie referencyjnym w stosunku do jednostki, która przeprowadziła badania pierwotne.
Zatem w sytuacji, gdy orzeczenie pierwotne pochodzi od lekarza zatrudnionego w wojewódzkim ośrodku medycyny pracy, badania odwoławcze musi przeprowadzić właściwy instytut, a nie lekarz uprawniony do badań osoby ubiegającej się o uzyskanie uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi określonej kategorii.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Gliwicach z 5 sierpnia 2015 r., sygn. akt II SA/Gl 319/15, nieprawomocny