Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Spółka wystąpiła do urzędu miasta o wydanie zezwolenia na zbieranie na terenie jej nieruchomości odpadów. We wniosku wyjaśniła, iż zamierza zbierać odpady niebezpieczne oraz inne niż niebezpieczne.
Prezydent miasta uznał, iż zakład, należący do spółki, nie posiada możliwości technicznych i organizacyjnych pozwalających na prowadzenie odbioru odpadów i może powodować zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi oraz dla środowiska.
Organ podważył między innymi rodzaj pojemników wyprodukowanych do zbierania odpadów. Stwierdził brak uzgodnień dotyczących budynków w zakresie ich szczególnego przeznaczenia. Ponadto zarzucił brak dojazdu do pojemników.
W związku z tym, powołując się na art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21), prezydent odmówił spółce wydania zezwolenia.
Spółka odwołała się do sądu administracyjnego.
WSA rozpatrując sprawę uznał, iż organ podając w decyzji szczegółowe wymagania co do magazynu odpadów niebezpiecznych w żaden sposób nie powiązał formułowanych żądań będących podstawą do wydania decyzji odmownej z obowiązującymi przepisami.
Zdaniem WSA samoistnej podstawy do orzekania w tym zakresie nie stanowi bowiem art. 46 ust. 1 ustawy o odpadach.
WSA zwrócił uwagę, iż organ orzekając w sprawie udzielenia zezwolenia na zbieranie odpadów nie może poprzestać na wymaganiach, których spełnienie nie wynika z konkretnych przepisów prawa i musi wykazać, że zamierzona działalność może stanowić zagrożenie.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Poznaniu z 9 lipca 2014 r., sygn. akt IV SA/Po 182/14, nieprawomocny
Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.