Rada Gminy przedłużyła czas obowiązywania dotychczasowych taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków na okres jednego roku.
Jedna z mieszkanek zaskarżyła uchwałę. Swoje prawo do wystąpienia ze skargą tłumaczyła tym, iż korzysta z usług zakładu usług komunalnych, który jest spółką ze 100% udziałem gminy, a stosowane ceny za wodę i ścieki dotyczą każdego mieszkańca gminy.
Kobieta zwróciła uwagę, iż z czasie obrad rady gminy, przed podjęciem uchwały, prezes spółki potwierdził informację, że zakładu usług komunalnych nie posiada wymaganego ustawowo zezwolenia na prowadzenie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków.
Dlatego istnieją, zdaniem mieszkanki, podstawy do uznania uchwały za nieważną.
Odpowiadając na skargę rada wyjaśniła, że ani wójt, ani rada nie mieli obowiązku sprawdzania rzetelności wniosku złożonego przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne pod takim samym kątem, jak w przypadku wniosku składanego na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz.U. z 2006r. Nr 123, poz. 858 ze zm.).
WSA wyjaśnił, iż z wnioskiem o zatwierdzenie taryf może wystąpić tylko taki podmiot, który wcześniej uzyskał wymagane ustawą zezwolenie. Rada gminy podejmując uchwałę ma prawo uzależnić zatwierdzenie taryf od tego, czy wnioskodawca posiada takie zezwolenie.
Zasada ta ma zastosowanie również do uchwały o przedłużeniu czasu obowiązywania dotychczasowych taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków.
Uchwała o przedłużeniu jest bowiem konsekwencją i pochodną wcześniejszej uchwały o zatwierdzeniu taryf w tym sensie, że musi być nią poprzedzona.
Zatem z wnioskiem o przedłużenie czasu obowiązywania taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków może wystąpić tylko takie przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne w rozumieniu przepisów ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę, które wcześniej uzyskało zezwolenie wymagane ustawą – podkreślił sąd.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Kielcach z 17 grudnia 2015 r., sygn. akt II SA/Ke 854/15, nieprawomocny
