Sprawa dotyczyła sposobu opodatkowania czynności obciążania najemców opłatami za energię cieplną. Do fiskusa zwróciła się gmina, która wynajmuje lokale na cele mieszkaniowe i pobiera z tego tytułu czynsz (zwolniony od podatku od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT) oraz zaliczkę na centralne ogrzewanie (opodatkowaną podatkiem od towarów i usług według stawki 23 proc.). Zaliczka na centralne ogrzewanie jest rozliczana po zakończeniu sezonu grzewczego po kosztach rzeczywistych i obowiązuje cały kolejny rok (od lipca do czerwca). Zaliczka na centralne ogrzewanie nie jest refakturowana, ponieważ gmina jest jedynym dostawcą energii cieplnej do wynajmowanych lokali. Każdego miesiąca gmina wystawia dla wynajmujących faktury na należności wynikające z najmu mieszkań, tj. czynszu i zaliczki na centralne ogrzewanie.
Gmina zapytała fiskusa, czy powinna (i w jakiej wysokości) doliczać VAT do zaliczki na centralne ogrzewanie rozliczanej po kosztach rzeczywistych.
Zdaniem fiskusa, skoro z zawartych umów najmu wynika, że strony odrębnie rozliczają czynsz z najmu lokali mieszkalnych (zwolniony od podatku) oraz opłaty za energię cieplną (opodatkowane stawką 23%), to świadczenie to powinno być uważane za odrębne od usługi najmu, bowiem – jak wynika ze sprawy – najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z niego poprzez decydowanie o wielkości jego zużycia, tj. energia cieplna rozliczana jest w oparciu o wskazania liczników, po kosztach rzeczywistych. Dlatego też dostawę energii elektrycznej należy opodatkować według stawki 23%, gdyż ani w ustawie o podatku od towarów i usług, ani też w rozporządzeniach wykonawczych do tej ustawy ustawodawca nie przewidział obniżonej stawki VAT.
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 22 stycznia 2016 r., sygn. akt ITPP1/4512-1077/15/BS, LEX nr 294904