Opublikowana została ustawa z 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175). Ustawa określa: warunki dotyczące przejrzystości postanowień umownych i wymogów w zakresie informowania o usługach płatniczych, prawa i obowiązki stron wynikające z umów o świadczenie usług płatniczych, a także zakres odpowiedzialności dostawców z tytułu wykonywania usług płatniczych oraz zasady prowadzenia działalności przez instytucje płatnicze i biura usług płatniczych, w tym za pośrednictwem agentów tych podmiotów, oraz zasady sprawowania nadzoru nad tymi podmiotami.
Celem ustawy o usługach płatniczych jest unormowanie sposobu świadczenia usług płatniczych oraz uregulowanie działalności polegającej na świadczeniu usług płatniczych w taki sposób, aby zapewniło to harmonizację świadczenia tych usług w całej Unii Europejskiej. Natomiast efektem ustawy o usługach płatniczych ma być wzmożona konkurencja na rynku usług płatniczych.
Ustawa o usługach płatniczych jest pierwszym systemowym uregulowaniem w Polsce zarówno usług płatniczych, jak również samej działalności polegającej na ich świadczeniu. Dotychczas świadczenie usług płatniczych miało charakter tzw. wolnej działalności gospodarczej, a po wprowadzeniu w życie ustawy będzie miało charakter działalności regulowanej i poddanej nadzorowi odpowiednich instytucji, w tym przede wszystkim KNF-u. Tym samym kolejne podmioty dołączą do katalogu podmiotów nadzorowanych w ramach jednolitego nadzoru w zakresie ich działalności na rynku finansowym.
I tak, w zakresie podmiotowym uregulowania działalności świadczenia usług płatniczych największe znaczenie należy wiązać z wprowadzeniem przedmiotową ustawą na rynek krajowy i zarazem unijny nowego podmiotu regulowanego świadczącego usługi płatnicze - instytucji płatniczej, wobec którego będzie obowiązywać tzw. zasada jednolitego paszportu w Unii Europejskiej, pozwalająca na świadczenie usług płatniczych w całej UE po uzyskaniu zezwolenia tylko w jednym państwie członkowskim. Instytucja płatnicza ma stanowić przeciwwagę dla banków, które obecnie są głównymi dostawcami usług płatniczych. Nowym podmiotem uprawnionym do świadczenia usług płatniczych poddanym nadzorowi KNF są też biura usług płatniczych. Biura usług płatniczych, w porównaniu z instytucjami płatniczymi i innymi dostawcami usług płatniczych, będą adresatem mniejszych wymogów ustawowych, ale będą też mogły świadczyć usługi płatnicze w ograniczonym zakresie (jedynie przekaz pieniężny, w tym wpłaty na rachunki), na ograniczoną skalę (ich obroty nie będą mogły przekroczyć równowartości kwoty 500 tys. euro miesięcznie) oraz na terytorium ograniczonym do Polski, jako podmioty wyłączone z zastosowania zasady jednolitego paszportu.
Jeżeli chodzi natomiast o zakres przedmiotowy ustawy o usługach płatniczych to obejmuje ona tradycyjne usługi płatnicze, takie jak: prowadzenie rachunku płatniczego, w tym przyjmowanie wpłat gotówki i dokonywanie wypłat gotówki, dokonywanie transakcji płatniczych, tj. przelewów, zleceń stałych, poleceń zapłaty (także paneuropejskie polecenia zapłaty), rozliczeń operacji instrumentami płatniczymi oraz dokonywanie przekazów pieniężnych. Ponadto przepisy ustawy o usługach płatniczych dotyczą płatności przekazywanych przedsiębiorcom telekomunikacyjnym, będących pośrednikiem między użytkownikiem zlecającym transakcję płatniczą a odbiorcą, w przypadku, gdy transakcja płatnicza jest wykonana przy użyciu urządzenia telekomunikacyjnego, cyfrowego lub informatycznego.
Ustawa wejdzie w życie 24 października 2011 r.
Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line
Źródło: www.sejm.gov.pl, www.prezydent.pl, stan z dnia 26 września 2011 r