Opublikowana w Dzienniku Urzędowym UE L nr 157 dyrektywa 2016/943 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony niejawnego know-how i niejawnych informacji handlowych (tajemnic przedsiębiorstwa) przed ich bezprawnym pozyskiwaniem, wykorzystywaniem i ujawnianiem wprowadza pojęcie tajemnicy handlowej, która obejmować ma informacje spełniające następujące kryteria:
– są poufne w tym sensie, że jako całość lub w szczególnym zestawie i zbiorze ich elementów nie są ogólnie znane lub łatwo dostępne dla osób z kręgów, które zwykle zajmują się tym rodzajem informacji,
– mają wartość handlową dlatego, że są objęte tajemnicą,
– poddane zostały przez osobę, która zgodnie z prawem sprawuje nad nimi kontrolę, rozsądnym, w danych okolicznościach, działaniom dla utrzymania ich w tajemnicy.
Dyrektywa określa okoliczności, w których pozyskanie, wykorzystanie i ujawnienie tajemnicy handlowej jest zgodne i niezgodne z prawem i daje posiadaczowi tajemnicy handlowej prawo do zastosowania rozwiązań i środków zaradczych przewidzianych w dyrektywie. Koniecznym warunkiem, od którego zależy, że takie działania są niezgodne z prawem, jest brak zgody posiadacza tajemnicy handlowej. Wykorzystanie tajemnicy handlowej przez stronę trzecią, która nie była bezpośrednio zaangażowana w jej pierwotne bezprawne pozyskanie, wykorzystanie lub ujawnienie, będzie również niezgodne z prawem, w każdym przypadku, gdy taka osoba wiedziała o takim pierwotnym bezprawnym działaniu lub powinna była o nim wiedzieć.
Nowa regulacja ustanawia również środki ogólne, procedury i środki prawne, które należy udostępnić posiadaczowi tajemnicy handlowej w przypadku bezprawnego pozyskania, wykorzystania lub ujawnienia tej tajemnicy handlowej przez stronę trzecią. Dzieli je na dwie kategorie: środki tymczasowe i zabezpieczające oraz środki wynikające z orzeczenia co do istoty sprawy.
W ramach środków tymczasowych i zabezpieczających dyrektywa wymienia następujące instrumenty prawne:
– tymczasowe zaprzestanie lub, w zależności od przypadku, zakaz wykorzystywania lub ujawniania tajemnicy przedsiębiorstwa;
– zakaz produkcji, oferowania, wprowadzania do obrotu lub użytkowania towarów stanowiących naruszenie, bądź przywozu, wywozu lub przechowywania towarów stanowiących naruszenie do tych celów oraz
– zajęcie lub przekazanie towarów (w tym towarów importowanych), w stosunku do których istnieje podejrzenie, że stanowią naruszenie, aby zapobiec wprowadzeniu ich do obrotu lub ich przepływowi na rynku.
Z kolei w myśl postanowień dyrektywy środki wynikające z orzeczenia co do istoty sprawy obejmują nakazy sądowe i środki naprawcze, które sąd może nałożyć na sprawcę naruszenia, wśród których znajdują się m.in. nakaz zaprzestania ujawniania tajemnicy, zakaz produkcji lub wprowadzania do obrotu towarów stanowiących naruszenie prawa czy też nakaz przyjęcia stosownych środków naprawczych, takich jak: wycofanie z rynku towarów stanowiących naruszenie, pozbawienie ich cech stanowiących to naruszenie, czy nawet ich zniszczenie lub wycofanie z obrotu.
Państwa członkowskie UE mają również zapewnić możliwość dochodzenia odszkodowania oraz żądania opublikowania orzeczenia sądowego stwierdzającego naruszenie tajemnicy handlowej przedsiębiorstwa.
Nowa dyrektywa wymagać będzie implementacji przez przepisy polskiego prawa. Doprecyzowania wymagać będzie zwłaszcza zawarta w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji definicja tajemnicy przedsiębiorstwa (będącej odpowiednikiem tajemnicy handlowej). Czasu na zmianę przepisów jest jednak dużo - termin implementacji mija bowiem dopiero 9 czerwca 2018 r.