W tej sprawie podatnik zwrócił się do organu podatkowego w kwestii możliwości rozliczenia straty na działalności zwolnionej od podatku CIT w związku z prowadzeniem działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (SSE) z dochodem podlegającym zwolnieniu na tej samej podstawie.
W opinii podatnika, treść art. 7 ust. 3 i 4 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT nie ogranicza możliwości zmniejszenia dochodu z działalności zwolnionej o stratę z działalności zwolnionej dla celów kalkulacji pomocy publicznej, a w konsekwencji, uwzględnienia straty, jako elementu zmniejszającego wysokość zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.Organ podatkowy nie zgodził się z tym stanowiskiem i uznał, że skoro dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE są wolne od podatku, to przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE i kosztów ich uzyskania nie uwzględnia się przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania. Wartości te nie są brane pod uwagę również przy ustalaniu straty. Oznacza to, że strata poniesiona przez podatnika w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej na terenie SSE nie jest stratą podatkową, a stanowi jedynie stratę ekonomiczną.
Ostatecznie sprawa trafiła do NSA. Sąd uznał za prawidłowe stanowisko organu podatkowego. Zdaniem Sądu, fakt zwolnienia owych dochodów z opodatkowania sprawia, że według art. 7 ust. 3 ustawy o CIT, przychodów z prowadzonej działalności, jak również kosztów ich uzyskania, nie bierze się pod uwagę przy obliczaniu dochodu traktowanego, jako podstawa opodatkowania. Wielkości tych nie uwzględnia się konsekwentnie przy ustalaniu straty. Sens pomocy publicznej sprowadza się w rozpatrywanym przypadku do zwolnienia dochodów uzyskanych z działalności prowadzonej na terenie SSE z opodatkowania, co samo w sobie wykazuje znamiona uprzywilejowania. Zaprezentowany przez podatnika punkt widzenia oznacza nadużycie pomocy publicznej, a nie korzystanie ze zwolnienia z podatku w jego granicach i zgodnie z przypisywaną mu funkcją.
(II FSK 741/11)
W opinii podatnika, treść art. 7 ust. 3 i 4 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT nie ogranicza możliwości zmniejszenia dochodu z działalności zwolnionej o stratę z działalności zwolnionej dla celów kalkulacji pomocy publicznej, a w konsekwencji, uwzględnienia straty, jako elementu zmniejszającego wysokość zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.Organ podatkowy nie zgodził się z tym stanowiskiem i uznał, że skoro dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE są wolne od podatku, to przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE i kosztów ich uzyskania nie uwzględnia się przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania. Wartości te nie są brane pod uwagę również przy ustalaniu straty. Oznacza to, że strata poniesiona przez podatnika w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej na terenie SSE nie jest stratą podatkową, a stanowi jedynie stratę ekonomiczną.
Ostatecznie sprawa trafiła do NSA. Sąd uznał za prawidłowe stanowisko organu podatkowego. Zdaniem Sądu, fakt zwolnienia owych dochodów z opodatkowania sprawia, że według art. 7 ust. 3 ustawy o CIT, przychodów z prowadzonej działalności, jak również kosztów ich uzyskania, nie bierze się pod uwagę przy obliczaniu dochodu traktowanego, jako podstawa opodatkowania. Wielkości tych nie uwzględnia się konsekwentnie przy ustalaniu straty. Sens pomocy publicznej sprowadza się w rozpatrywanym przypadku do zwolnienia dochodów uzyskanych z działalności prowadzonej na terenie SSE z opodatkowania, co samo w sobie wykazuje znamiona uprzywilejowania. Zaprezentowany przez podatnika punkt widzenia oznacza nadużycie pomocy publicznej, a nie korzystanie ze zwolnienia z podatku w jego granicach i zgodnie z przypisywaną mu funkcją.
(II FSK 741/11)
Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line
Źródło: www.nsa.gov.pl, stan z dnia 20 października 2011 r.