Skargę do Trybunału wniósł obywatel Rumunii, odbywający karę 12 lat pozbawienia wolności za usiłowanie zabójstwa. W czasie odbywania kary skarżącemu zmarła matka, a ten chciał wziąć udział w jej pogrzebie. Organy penitencjarne zakładu karnego, w którym skarżący przebywał, odmówiły jednak udzielenia mu przepustki. Przed Trybunałem skarżący zarzucił, iż ten stan rzeczy sprowadzał się do naruszenia prawa do poszanowania jego życia rodzinnego i prywatnego, chronionego w art. 8 Konwencji o prawach człowieka. Skarżący zarzucił również naruszenie zakazu nieludzkiego i poniżającego traktowania z art. 3 Konwencji ze względu na warunki bytowe, w jakich był osadzony.
Trybunał uwzględnił oba zarzuty skarżącego i potwierdził naruszenie art. 3 i art. 8 Konwencji o prawach człowieka.
Jeżeli chodzi o naruszenie zakazu nieludzkiego i poniżającego traktowania, skarżący przebywał w celi, w której przypadało na niego mniej niż 3 m² przestrzeni, co zgodnie z ustaloną linią orzeczniczą Trybunału samo w sobie pozwala na stwierdzenie naruszenia art. 3 Konwencji. Do niewielkiej przestrzeni osobistej w przypadku skarżącego należało również dodać ogólne złe warunki bytowe i higieniczne, które umocniły konkluzję Trybunału w tej mierze.
Jeżeli chodzi o główny zarzut skarżącego, to jest niezezwolenie mu na przerwę w odbywaniu kary, aby mógł wziąć udział pogrzebie matki, Trybunał także nie miał wątpliwości, iż decyzja organów penitencjarnych sprowadzała się do naruszenia podstawowego prawa skarżącego do poszanowania jego życia rodzinnego. Dyrektor więzienia uzasadnił odmowę udzielenia przepustki długością kary wymierzonej skarżącemu oraz faktem, iż w tym miesiącu został już nagrodzony za dobre sprawowanie. Trybunał uznał to uzasadnienie za nieprzekonujące i przypomniał, iż wszelkie ograniczenia prawa do poszanowania życia rodzinnego, aby były zgodne z art. 8 Konwencji, muszą być proporcjonalne i "konieczne w demokratycznym społeczeństwie" (art. 8 ust. 2 Konwencji).
Trybunał wskazał przede wszystkim, że środki pozwalające na czasowe opuszczenie zakładu karnego stanowią element polityki resocjalizacyjnej, skutecznej zwłaszcza w przypadku osób skazanych na długoletnie kary pozbawienia wolności. Fakt, iż skarżący został już nagrodzony za dobre sprawowanie w tym miesiącu, jest w tej mierze bez znaczenia. Co więcej, okoliczność, iż skarżący był wielokrotnie nagradzany za dobre sprawowanie w zakładzie karnym, potwierdza tylko fakt, iż nie sprawiał problemów wychowawczych, a jego ewentualna przerwa w odbywaniu kary nie rodziłaby problemów związanych z bezpieczeństwem zakładu karnego czy ochroną praw innych osób. Dalej Trybunał wskazał, iż ograniczenie do jednej nagrody w miesiącu nie miało, zgodnie z prawem krajowym, zastosowania w przypadku pogrzebów członków bliskiej rodziny. Trybunał wreszcie wskazał, iż organy penitencjarne w ogóle nie wzięły pod uwagę innej możliwości niż odmowa udzielenia przepustki, takiej jak udział skarżącego w pogrzebie pod nadzorem funkcjonariusza służby więziennej.
Pogrzeb matki był bezsprzecznie ważnym wydarzeniem w życiu skarżącego, a uniemożliwienie mu udziału w pogrzebie wymagało przedstawienia ważnych powodów. W omawianej sprawie tak się jednak nie stało: argumenty przedstawione przez rząd rumuński nie przekonały Trybunału, a odmowa wydania skarżącemu przepustki nie była proporcjonalna i "konieczna w demokratycznym społeczeństwie". Miało zatem miejsce naruszenie prawa do poszanowania życia rodzinnego i art. 8 Konwencji o prawach człowieka.
Kanalas przeciwko Rumunii - wyrok ETPC z dnia 6 grudnia 2016 r., skarga nr 20323/14.