Spółka z o.o. M-T z Nowin odwołała się od decyzji prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, która odbierała jej koncesję na obrót paliwami płynnymi.
Spółka działała od 2005 roku. Uzyskała koncesję na 10 lat - do 2015 roku, ale w 2009 r. zaprzestała uiszczać opłaty. Spółka była obowiązana do zapłaty 3 tys. zł na rzecz URE w termie do 31 marca każdego roku. Sytuacja powtórzyła się w następnym roku  - spółka ignorowała terminy zapłaty i pisma ze strony urzędu. Prezes wszczął postępowanie zmierzające do wystawienia tytułu wykonawczego, a  w 2011 r. - do cofnięcia koncesji.
Spółka uaktywniła się dopiero na koniec tej procedury i złożyła wniosek o rozłożenie opłaty na raty. Nie otrzymała zgody.
Prezes URE podjął decyzje o cofnięciu koncesji spółce ( na podstawie art. 58 ust. 2 pkt.1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i art. 33 ustawy Prawo energetyczne). Uznał, że spółka poprzez nie wnoszenie opłaty naruszyła rażąco warunki udzielenia koncesji.
Spółka odwołała się od tej decyzji do Sądu Okręgowego UOKiK, który uchylił tę decyzję. Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki do cofnięcia koncesji, bo uchybienia spółki nie były rażące. Prezes URE mógł zastosować inną karę, np. finansową dla zdyscyplinowania skarżącego.
Prezes URE złożył apelację. Sąd Apelacyjny w Warszawie przyznał mu rację i oddalił odwołanie spółki.
Zdaniem sądu zaprzestanie opłat przez spółkę jest oceniane jako naruszenie "innych warunków koncesji" zapisane w art. 58 ust. 2 pkt. 1 upoważniające do cofnięcia koncesji.
- Zachowanie spółki było bulwersujące - podkreślił sędzia Krzysztof Tucharz. - Opłata wyznaczona w 2010 r. - 200 zł była symboliczna jak na zadeklarowane obroty wynoszące 8 mln zł, a mimo to władze spółki jej nie zapłaciły.
Sąd zauważył, ze tuż przed wydaniem decyzji o cofnięciu koncesji - spółka powołała się na trudności finansowe, co było jedynie próbą odwleczenia decyzji. Prezes URE miał obowiązek cofnąć koncesję, gdyż kara finansowa nie wchodziła w grę ( zgodnie z orzeczeniem z 6 października 2011 r., sygn. akt  III SK 18/11.

Sygnatura akt I ACa 1803/13, wyrok z 3 września 2014 r.