Charte du football professionnel de la Fédération française de football (Karta zawodowej gry w piłkę nożną Francuskiego Związku Piłki Nożnej)1 zawiera przepisy regulujące zatrudnianie piłkarzy we Francji. Zgodnie z treścią Karty, piłkarzami określanymi mianem „joueurs espoir” są obiecujący gracze w wieku od 16 do 22 lat, zatrudniani, na podstawie umowy na czas określony, w charakterze piłkarzy szkolonych przez zawodowy klub. Karta zobowiązuje obiecującego gracza, w sytuacji, gdy klub, który go wyszkolił, mu to zaproponował, do podpisania z tym klubem po zakończeniu okresu szkoleniowego swojej pierwszej umowy w charakterze zawodowego piłkarza.
W 1997 r. Olivier Bernard podpisał, na trzy sezony, umowę w charakterze obiecującego gracza z Olympique Lyonnais. Przed wygaśnięciem tej umowy Olympique Lyonnais zaproponował mu podpisanie umowy w charakterze piłkarza zawodowego na okres roku. O. Bernard odmówił podpisania tej umowy i zawarł umowę w charakterze piłkarza zawodowego z Newcastle UFC, angielskim klubem piłki nożnej. Następnie Olympique Lyonnais wytoczył powództwo, domagając się zasądzenia od O. Bernarda i Newcastle UFC kwoty 53.357,16 EUR tytułem odszkodowania, co odpowiadało wynagrodzeniu, które gracz ten otrzymałby w ciągu roku, gdyby podpisał umowę zaproponowaną mu przez klub2.
Cour de cassation (sąd kasacyjny), rozstrzygający w ostatniej instancji, zwrócił się do Trybunału z pytaniem, czy zasada swobodnego przepływu pracowników zezwala klubom szkoleniowym na uniemożliwienie lub zniechęcenie swoich obiecujących graczy do podpisania umowy w charakterze zawodowego piłkarza z klubem innego państwa członkowskiego, jako że podpisanie owej umowy może doprowadzić do zasądzenia odszkodowania.
Trybunał sprecyzował w pierwszej kolejności, że mająca charakter odpłatnego świadczenia pracy działalność O. Bernarda stanowi działalność zarobkową i jako taka należy ona do zakresu zastosowania prawa Unii. Trybunał zauważył również, że karta ma charakter układu zbiorowego, mającego na celu uregulowanie pracy najemnej i jako taka należy ona również do zakresu zastosowania prawa Unii. Następnie Trybunał stwierdził, że analizowane uregulowanie, zgodnie z którym obiecujący gracz, po zakończeniu okresu szkoleniowego, jest zobowiązany do zawarcia swojej pierwszej umowy w charakterze zawodowego piłkarza z klubem, który go wyszkolił, ryzykując w przeciwnym wypadku zapłatę odszkodowania, może zniechęcić tego gracza do wykonania przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się. W konsekwencji takie uregulowanie stanowi ograniczenie swobodnego przepływu pracowników. Zdaniem Trybunału perspektywa otrzymania odszkodowania za szkolenie może zachęcać kluby piłki nożnej do poszukiwania talentów i zapewniania szkolenia młodych graczy.
W 1997 r. Olivier Bernard podpisał, na trzy sezony, umowę w charakterze obiecującego gracza z Olympique Lyonnais. Przed wygaśnięciem tej umowy Olympique Lyonnais zaproponował mu podpisanie umowy w charakterze piłkarza zawodowego na okres roku. O. Bernard odmówił podpisania tej umowy i zawarł umowę w charakterze piłkarza zawodowego z Newcastle UFC, angielskim klubem piłki nożnej. Następnie Olympique Lyonnais wytoczył powództwo, domagając się zasądzenia od O. Bernarda i Newcastle UFC kwoty 53.357,16 EUR tytułem odszkodowania, co odpowiadało wynagrodzeniu, które gracz ten otrzymałby w ciągu roku, gdyby podpisał umowę zaproponowaną mu przez klub2.
Cour de cassation (sąd kasacyjny), rozstrzygający w ostatniej instancji, zwrócił się do Trybunału z pytaniem, czy zasada swobodnego przepływu pracowników zezwala klubom szkoleniowym na uniemożliwienie lub zniechęcenie swoich obiecujących graczy do podpisania umowy w charakterze zawodowego piłkarza z klubem innego państwa członkowskiego, jako że podpisanie owej umowy może doprowadzić do zasądzenia odszkodowania.
Trybunał sprecyzował w pierwszej kolejności, że mająca charakter odpłatnego świadczenia pracy działalność O. Bernarda stanowi działalność zarobkową i jako taka należy ona do zakresu zastosowania prawa Unii. Trybunał zauważył również, że karta ma charakter układu zbiorowego, mającego na celu uregulowanie pracy najemnej i jako taka należy ona również do zakresu zastosowania prawa Unii. Następnie Trybunał stwierdził, że analizowane uregulowanie, zgodnie z którym obiecujący gracz, po zakończeniu okresu szkoleniowego, jest zobowiązany do zawarcia swojej pierwszej umowy w charakterze zawodowego piłkarza z klubem, który go wyszkolił, ryzykując w przeciwnym wypadku zapłatę odszkodowania, może zniechęcić tego gracza do wykonania przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się. W konsekwencji takie uregulowanie stanowi ograniczenie swobodnego przepływu pracowników. Zdaniem Trybunału perspektywa otrzymania odszkodowania za szkolenie może zachęcać kluby piłki nożnej do poszukiwania talentów i zapewniania szkolenia młodych graczy.