Celem nowelizacji ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. nr 126, poz. 715 z późn. zm.) dalej jako: ustawa o kredycie konsumenckim, jest wdrożenie do polskiego porządku prawnego dyrektywy Komisji 2011/90/UE z dnia 14 listopada 2011 r. zmieniającej część II załącznika I do dyrektywy 2008/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodatkowych założeń do obliczania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania dla niektórych kategorii umów o kredyt konsumencki (Dz.U. UE.L z 2011 r., nr 296, str. 35). Zapisy dyrektywy dążą do ustalenia jednolitego sposobu obliczania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania kredytów na czas nieokreślony lub kredytów spłacanych w całości w powtarzających się okresach, tak aby konsumenci mieli możliwość porównywania ofert kredytodawców z różnych państw członkowskich.
Podpisana przez Prezydenta ustawa zmienia załącznik nr 4 do ustawy o kredycie konsumenckim pt. „Wzór obliczania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania” w części objętej ust. 4 dotyczącej tzw. założeń dodatkowych w celu obliczania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania kredytu. Wprowadzane zmiany polegają m.in. na uchyleniu założeń dotyczących umów, dla których nie został ustalony harmonogram spłat, uchyleniu założenia dotyczącego umów, dla których został ustalony harmonogram spłat, ale kwota tych spłat jest elastyczna, dodaniu dodatkowego założenia dotyczącego kredytu w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym. Ustawa zawiera również przepis przejściowy, zgodnie, z którym przy zawieraniu umów zmieniających zawarte umowy o kredyt konsumencki przyjmuje się założenia w brzmieniu określonym w ustawie nowelizującej.
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., z wyjątkiem art. 2, który wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line
Źródło: www.prezydent.pl, stan z dnia 25 października 2012 r.