WSA odrzucił skargę spółki na postanowienie powiatowego inspektora nadzoru budowlanego w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska Sąd I instancji podał, że zaskarżone postanowienie, wydane na podstawie art. 48 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, nie jest zaskarżalne w drodze zażalenia. Nie jest też ono postanowieniem kończącym postępowanie lub rozstrzygającym sprawę co do istoty. Tym samym nie jest ono postanowieniem, o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Zaskarżonego postanowienia nie można również zakwalifikować jako decyzji administracyjnej. Zatem skargę w niniejszej sprawie należało uznać za niedopuszczalną.
W skardze kasacyjnej zarzucono zaskarżonemu postanowieniu naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 48 ust. 2 i 3 ustawy Prawo budowlane, poprzez niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 3 § 2 pkt 2 i art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), co miało istotny wpływ na wynik sprawy. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że postanowienie należało uznać za rozstrzygające sprawę co do istoty, rozstrzyga ono bowiem w sposób negatywny kwestię uprawnienia do dalszego prowadzenia robót budowlanych.
NSA rozpatrując skargę uznał, iż zgodnie z art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. W opinii NSA niedopuszczalna jest zatem skarga do sądu administracyjnego na inne postanowienie wydane w toku postępowania administracyjnego, które nie zostało wymienione w cytowanym przepisie. W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, iż zaskarżone postanowienie nie jest zaskarżalne w drodze zażalenia oraz nie jest postanowieniem kończącym postępowanie. Odnosząc się zaś do kwestii rozstrzygania przez zaskarżone postanowienie co do istoty stwierdzić należy, że na postanowienie wydane zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) nie przysługuje zażalenie. W konsekwencji możliwość kwestionowania treści tego postanowienia powstaje dopiero, gdy sprawa zostanie rozstrzygnięta decyzją administracyjną. Zatem postanowienie wstrzymujące wykonanie robót budowlanych uznać należy za wydane w toku postępowania incydentalnego. Tym samym postanowienie to nie rozstrzyga sprawy co do istoty.
(II OSK 1169/10)

Artykuł pochodzi z Serwisu Samorządowego www.lex.pl/samorzad