Spółka złożyła wniosek o dofinansowanie projektu w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka 2007-2014.
Wniosek ten został oceniony pozytywnie i wobec tego Agencja Rozwoju Regionalnego, pełniąca funkcję regionalnej instytucji finansującej, wezwała spółkę do przekazania dokumentów niezbędnych do podpisania umowy. Spółka nie przedłożyła wymaganych dokumentów w wymaganym terminie, co niemożliwiło podpisanie umowy.
Spółka zwróciła się z wnioskiem o przywrócenie terminu.
Jednak Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości (PARP) podtrzymała stanowisko o braku możliwości podpisania umowy.
Spółka wniosła skargę do sądu administarcyjnego i wezwała Regionalną Instytucję Finansującą oraz PARP do zapłaty odszkodowania z tytułu odmowy podpisania umowy o dofinansowanie.

NSA uznał, iż skarga nie miała usprawiedliwionych podstaw.

W ocenie NSA, czynność polegająca na podpisaniu przez PARP i beneficjenta cywilnoprawnej umowy o dofinansowanie projektu w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka nie jest czynnością, o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. − Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Sąd wyjaśnił, iż wyłonienie projektu do dofinansowania nastąpiło w drodze konkursu, o jakim mowa w art. 28 ust. 1 pkt 3 i w art. 29 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1649 ze zm.).
W tego rodzaju sprawach ustawodawca przewidział możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego tylko w odniesieniu do etapu obejmującego ocenę projektu. Etap ten poprzedza zawarcie umowy o dofinansowanie, a jego pozytywne przejście przez beneficjenta stanowi jeden z warunków podpisania umowy.
Ustawodawca nie przewidział natomiast kognicji sądów administracyjnych w zakresie samego procesu zawarcia umowy o dofinansowanie.
Umowa o dofinansowanie projektu ma charakter cywilnoprawny i nie zmienia tego okoliczność, że specyfika takiej umowy polega na połączeniu rozwiązań konstrukcyjnych, charakterystycznych dla prawa zobowiązań z elementami prawa publicznego, obejmującymi tryb oraz zakres przedmiotowy i podmiotowy tych umów – podkreślił sąd.
Postanowienie NSA z 3 grudnia 2015 r., sygn. akt II GSK 3159/15, prawomocne