Takie stanowisko wyraził NSA w wyroku z 15 kwietnia 2011 r., I FSK 640/10, LEX nr 787488. W przedmiotowej sprawie podatnik stosując się do ustaleń zawartych z kontrahentem, sprzedaje cały asortyment, niezależnie od tego czy towar zostanie wywieziony od razu, czy też w późniejszym terminie. Do czasu wywozu towar jest magazynowany przez podatnika, którego prawo do rozporządzania towarem po wystawieniu faktury ogranicza się do wysłania go do miejsca wskazanego przez kontrahenta. Jeśli w momencie sprzedaży nie jest znany czas wysyłki oraz miejsce dokonania dostawy, podatnik traktuje tę sprzedaż jako krajową i wystawia faktury z podstawową stawką podatku VAT. Następnie, w miarę kolejnych wysyłek towaru, podatnik koryguje faktury do "0" (korekta sprzedaży krajowej) i wystawia na konkretną partię towaru nowe faktury, dokumentujące odpowiednio (w zależności od miejsca przeznaczenia towaru) wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (WDT), eksport bądź dostawę na terytorium kraju.
Podatnik stanął na stanowisku, że w sytuacji gdy wystawiając fakturę dokumentującą dostawę towarów podatnik nie ma wiedzy na temat miejsca przeznaczenia tych towarów należy dostawę traktować jako krajową określając stawkę podatku na 22 proc., a dopiero później, w zależności od wskazanego przez kontrahenta miejsca przeznaczenia towarów, faktury powinny być korygowane i wystawiane jako faktury właściwe dla eksportu, WDT lub sprzedaży krajowej.
Organ podatkowy uznał jednak, że dokonane przez podatnika na rzecz kontrahenta dostawy towarów nie mogły być uznane za eksport lub WDT, ponieważ wywóz tych towarów jakiś czas po dokonanej dostawie nie był bezpośrednią konsekwencją przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, lecz efektem dyspozycji kontrahenta, przemieszczającego własny towar. W konsekwencji podatnikowi nie przysługuje prawo do korekty wykazanej pierwotnie sprzedaży krajowej (podatku krajowego) na rzecz stawki 0 proc. z tytułu udokumentowanego wywozu towaru w ramach WDT lub eksportu.
Sprawa ostatecznie trafiła do NSA, który ze stanowiskiem organu podatkowego się nie zgodził. NSA wskazał bowiem, że z definicji WDT nie wynika, aby wywóz towaru był wykonany bezpośrednio (zaraz) po dostawie, lecz aby wywóz był dokonany w wykonaniu dostawy. Fakt nabycia towaru przez kontrahenta zagranicznego i pozostawienie go do momentu ostatecznego zadysponowania nim w posiadaniu sprzedawcy, a w konsekwencji wywóz tegoż towaru po jakimś czasie od jego nabycia, nie oznacza, że wywóz ten nie następuje w wykonaniu dostawy tegoż towaru. Niewątpliwie bowiem wywóz taki jest bezpośrednią konsekwencją nabycia towaru z tytułu dostawy, która to właśnie umożliwia nabywcy swobodne nim zadysponowanie, a przepis art. 13 ust. 1 ustawy o VAT nie określa ramowych granic, w jakim czasie od dokonania dostawy towar musi zostać wywieziony z terytorium Polski, aby wywóz ten uznać za WDT.
Tym samym w sytuacji gdy pomiędzy sprzedażą kontrahentowi zagranicznemu a wysłaniem towaru za granicę, w ramach WDT lub eksportu, mija jakiś czas, w którym podatnik magazynuje (przechowuje) towar nabyty przez zagranicznego kontrahenta - przysługuje mu prawo do korekty wykazanej pierwotnie z tego tytułu dostawy krajowej (podatku krajowego) i do zastosowania - na podstawie art. 41 ust. 3 w zw. z art. 42 ust. 1 i ust. 12a lub art. 41 ust. 4 i 5 w zw. z ust. 9 ustawy o VAT - stawki 0 proc. z tytułu udokumentowanego wywozu towaru z kraju - w ramach WDT - lub z Unii Europejskiej - w ramach eksportu towarów.

Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line