Stowarzyszenie złożyło skargę na uchwałę rady miasta dotyczącą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, podnosząc, że zapisy uchwały naruszają przepisy rozporządzenia wojewody dotyczącego programu ochrony powietrza na terenie aglomeracji miejskiej, który jest aktem prawa miejscowego.
Sąd wezwał stronę skarżącą do wykazania legitymacji do wniesienia skargi na uchwałę miasta. W odpowiedzi stowarzyszenie wskazało, że przedmiotem jego działalności jest zgodnie z regulaminem ochrona środowiska, a w sprawach dotyczących ochrony środowiska stowarzyszenia ekologiczne mają interes prawny i uprawnienia do zaskarżenia wszelkich aktów prawnych naruszających normy środowiskowe.
Zdaniem WSA w sytuacji, gdy skargę na uchwałę rady gminy składa podmiot, który nie powołuje się na własny interes prawny lub uprawnienie, ani nie działa w imieniu grupy mieszkańców, którzy wyrazili na to zgodę, a - jak w opisywanej sprawie - powołuje się na naruszenie przez zaskarżoną uchwałę przepisów innego aktu prawa miejscowego, co w jego ocenie narusza interes prawny wszystkich mieszkańców danej gminy, to należy uznać, że skarga taka jest niedopuszczalna.
NSA rozpatrując skargę stwierdził, iż stowarzyszenie wnosząc skargę do sądu I instancji swojej legitymacji do wniesienia skargi upatrywało w ochronie interesu prawnego i interesu społecznego. Legitymację opartą na ochronie interesu prawnego (własnego) wywodzono z przepisu art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.). W ocenie NSA, sąd I instancji zasadnie stwierdził, że skarżące stowarzyszenie, mimo skierowanego do niego wezwania, nie wykazało konkretnego, własnego interesu prawnego, wynikającego z określonej normy prawa materialnego, uprawniającego do skutecznego wniesienia skargi w przedmiotowej sprawie. Strona skarżąca nie wykazała, które z jej praw lub obowiązków zostały realnie naruszone, wskazywanymi uchybieniami proceduralnymi. Skarżące stowarzyszenie nie wykazało również swojego umocowania do reprezentacji grupy mieszkańców, tj. zgody tych mieszkańców.
NSA stwierdził, iż powoływany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 44 ust. 3 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 z późn. zm.) nie jest usprawiedliwiony. Sąd I instancji nie stosował wyżej wymienionego przepisu, nie można zatem zarzucić jego błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania, jak czyni to pełnomocnik skarżącego stowarzyszenia. Przepis ten nie był również powoływany w skardze do Sądu I instancji, dla wykazania legitymacji skargowej skarżącego stowarzyszenia w sprawie. Wobec nie wykazania przez stowarzyszenie legitymacji skargowej w sprawie, Sąd I instancji zasadnie odrzucił skargę. Zgodnie z art. 44 ust. 3 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 z późn. zm.) organizacji ekologicznej służy skarga do sądu administracyjnego od decyzji wydanej. Przepis ten precyzyjnie wskazuje, że przedmiotem zaskarżenia mogą być tylko decyzje, nie można zatem wywodzić, że zaskarżeniu podlegają akty prawa miejscowego.
(II OSK 40/10)

Artykuł pochodzi z Serwisu Samorządowego www.lex.pl/samorzad