Zabezpieczenia wierzytelności w postaci gwarancji bankowej, gwarancji ubezpieczeniowej, akredytywy bankowej lub poręczenia banku (łącznie określanych "gwarancją zapłaty") w przypadku odmowy zapłaty przez bank (lub zakład ubezpieczeń) nie są obecnie sprawnie egzekwowane.
Celem zmiany istniejącej sytuacji, projekt (druk nr 3185) zakłada skrócenie czasu oczekiwania na zapłatę i zmniejszenie kosztów uprawnionego dochodzenia zapłaty. Realizacji tego celu ma służyć zrównanie pozycji wierzyciela z weksla, czeku, rewersu lub warrantu z pozycją wierzyciela z gwarancji bankowej, ubezpieczeniowej, akredytywy bankowej lub poręczenia banku.
Dla zminimalizowania ingerencji w regulacje kodeksowe, w tym dla uzyskania ciągłości w wykładni sprawdzonych instytucji procedury cywilnej, nowelizacja polega wyłącznie na rozszerzeniu katalogu czynności prawnych, które:
-są podstawą wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, który jest natychmiast wykonalny (zmiana do art. 485 § 2 i art. 492 § 3 k.p.c.),
-przewidują obowiązek dołączania do pozwu oryginału dokumentu i jego odpisów (art. 485 § 4 k.p.c.),
-przewidują możliwość uzyskania odpisu nakazu na odpisie dokumentu (art. 491 § 2 k.p.c.).
Projektodawcy zakładają, że wejście w życie proponowanych przez nich zmian wpłynie pozytywnie na pewność i bezpieczeństwo obrotu gospodarczego poprzez ograniczenie ryzyka powstawania zatorów płatniczych oraz utraty płynności przez firmy, prowadzących - zwłaszcza w przypadku małych średnich przedsiębiorstw - do utraty zdolności do regulowania bieżących zobowiązań, a w konsekwencji do pogorszenia ich sytuacji na rynku lub upadłości. Ograniczenie lub zaprzestanie działalności przez przedsiębiorstwo wywołuje negatywne skutki dla budżetu państwa, przede wszystkim w postaci utraty wpływów podatkowych. Rodzi ono także negatywne skutki społeczne w postaci wzrostu bezrobocia, z czym związane jest ryzyko wzrostu wydatków budżetu na świadczenia dla bezrobotnych.
Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line