Dotychczas założenia do obliczania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania zawarte były w ust. 4 załącznika nr 4 do ustawy o kredycie konsumenckim i odzwierciedlały treść części II załącznika I do dyrektywy 2008/48/WE. Po latach praktyki państwa członkowskie wykazały, że założenia te nie były wystarczające do zapewnienia jednolitego sposobu obliczania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania kredytów na czas nieokreślony lub kredytów spłacanych w całości w powtarzających się okresach i że nie przystają już one do sytuacji na rynku. Ponieważ jednolity sposób obliczania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania jest niezbędny do zapewnienia konsumentom porównania ofert kredytodawców z różnych państw członkowskich, wydano Dyrektywę 2011/90/UE, która ma na celu dostosowanie założeń określonych w części II załącznika I do dyrektywy 2008/48/WE i wykorzystywanych przy obliczaniu rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania dla niektórych kategorii umów o kredyt konsumencki do aktualnej sytuacji na rynku. Ustawa zmieniająca ustawę o kredycie konsumenckim uwzględnia, zatem wprowadzone dyrektywą 2011/90/UE nowe założenia dotyczące umów o kredyt odnawialny innych niż umowa o kredyt w rachunku bieżącym, założenia dotyczące umów o kredyt innych niż umowy o kredyt w rachunku bieżącym oraz o kredyt odnawialny, dla których nie można ustalić terminu lub kwoty spłaty kapitału lub jeżeli data zawarcia umowy nie jest znana, jak również założenie uzupełniające dotyczące sytuacji, w których na podstawie pozostałych założeń nie można ustalić terminu lub kwoty płatności.
Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line
Źródło: www.sejm.gov.pl, stan z dnia 21 sierpnia 2012 r.