ING Groep NV (ING), z siedzibą w Amsterdamie, świadczy usługi bankowe i ubezpieczeniowe oraz zarządza aktywami dla ponad 85 milionów klientów w ponad 40 krajach. Zatrudniająca ponad 125 000 pracowników grupa, której suma bilansowa na koniec 2008 r. wyniosła 1 332 mld EUR, jest jedną z największych światowych instytucji finansowych. W wyniku kryzysu finansowego zapoczątkowanego w 2008 roku, ING otrzymała od Niderlandów trzy środki pomocowe mające na celu zachowanie ciągłości funkcjonowania systemu płatniczego oraz rynku międzybankowego w tym państwie.
Pierwszy z tych środków pomocowych polegał na dokonanym w dniu 11 listopada 2008 r. podwyższeniu kapitału w postaci emisji nieuprawniających ani do głosu, ani do dywidendy papierów hybrydowych, państwo niderlandzkie dokonało subskrypcji na wszystkie te papiery. Drugi środek pomocowy to środek wsparcia przepływów gotówkowych związanych z aktywami o obniżonej wartości z portfela papierów wartościowych zabezpieczonych przyznanymi w Stanach Zjednoczonych kredytami hipotecznymi na zakup nieruchomości, których wartość uległa znacznemu obniżeniu; trzeci środek pomocowy polegał natomiast na udzieleniu przez państwo niderlandzkie dla zaciągniętych przez ING pożyczek gwarancji na kwotę 12 mld EUR.
Otrzymane środki pomocowe miały następnie zostać spłacone zgodnie z pierwotnie ustalonymi warunkami. Jednakże warunki spłaty otrzymanych środków w części dotyczącej zastrzyku kapitałowego uległy zmianie. Po przeprowadzeniu szeregu postępowań administracyjnych Komisja w decyzji z dnia 18 listopada 2009 r. uznała subskrybowane przez państwo niderlandzkie podwyższenie kapitału za pomoc i stwierdziła, że podwyższenie to obejmuje w szczególności środek stanowiący „dodatkową pomoc w kwocie około 2 mld EUR” przyznaną wskutek zmiany warunków spłaty tej pomocy.
Niderlandy i ING wspierana przez DNB, czyli niderlandzki bank centralny, zakwestionowały tę decyzję skargą wniesioną do Sądu w dniu 18 listopada 2009 r., w szczególności podważając uznanie przez Komisję, że środki pomocowe obejmowały dodatkową pomoc w kwocie 2 mld EUR.
Rozpatrując sprawę Sąd zauważył, że Komisja nie może ograniczyć się do stwierdzenia, iż zmiana warunków spłaty zastrzyku kapitałowego stanowi pomoc państwa, nie badając uprzednio tego, czy ta zmiana przysparza ING korzyści, która nie zostałaby przyznana znajdującemu się w takiej samej sytuacji jak państwo niderlandzkie inwestorowi prywatnemu. Badanie takie zakłada w szczególności przeprowadzenie porównania zmienionych warunków spłaty z warunkami początkowymi. Sąd stwierdził, że z decyzji z dnia 18 listopada 2009 r. nie wynika, aby Komisja przeprowadziła takie porównanie.
W rezultacie Sąd uchylił decyzję Komisji w zakresie, w jakim została ona oparta na stwierdzeniu, zgodnie z którym zmiana warunków spłaty zastrzyku kapitałowego stanowi dodatkową pomoc rzędu 2 mld EUR i w zakresie w jakim instytucja ta ocenia zgodność tej pomocy z rynkiem wewnętrznym.
Tak wynika z wyroku Sądu z dnia 2 marca 2012 r. w sprawach połączonych T-29/10 Niderlandy przeciwko Komisji i T-33/10 ING Groep NV przeciwko Komisji.


Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line

Źródło: www.curia.europa.eu, stan z dnia 2 marca 2012 r.