Skoro osoba fizyczna, jako osoba zagraniczna, jest cudzoziemcem oraz każdy cudzoziemiec, jako osoba fizyczna, jest osobą zagraniczną (niezależnie od miejsca zamieszkania), to oznacza to, że pojęcie "zagraniczna osoba fizyczna" w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej jest tożsame z pojęciem "cudzoziemiec" jako osoby fizycznej, w rozumieniu ustawy o cudzoziemcach.
Z punktu widzenia cudzoziemca, jako obywatela państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego (i cudzoziemca jako obywatela państwa, które nie będąc stroną umowy o EOG zawarło stosowną umowę z WE i jej państwami członkowskimi), przyjęcie standardu narodowego oznacza dopuszczalność podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej na podstawie ustawodawstwa, które obowiązuje w tym zakresie obywateli polskich na terytorium RP.
Cudzoziemcy jako obywatele państw trzecich oraz bezpaństwowcy mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium RP wyłącznie w ścisle określonej formie organizacyjnoprawnej.
Nabycie statusu przedsiębiorcy prawa polskiego przez cudzoziemca, jako osobę fizyczną (zagraniczną osobę fizyczną), następuje wraz z legalnym podjęciem pierwotnej działalności gospodarczej na terytorium RP jako indywidualnej działalności gospodarczej. Legalne zaś podjęcie pierwotnej działalności gospodarczej na terytorium RP jest - co do zasady - możliwe w dniu złożenia wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej.
Cudzoziemiec, jako osoba fizyczna (zagraniczna osoba fizyczna) zachowuje status przedsiębiorcy prawa polskiego w przypadku czasowego świadczenia usług za granicą.
Każdy cudzoziemiec, który jako osoba fizyczna (zagraniczna osoba fizyczna) wykonuje pierwotną działalność gospodarczą na terytorium RP, tj. na podstawie prawa polskiego, ma status przedsiębiorcy prawa polskiego. Zatem o statusie cudzoziemca (zagranicznej osoby fizycznej) jako przedsiębiorcy prawa polskiego bądź przedsiębiorcy zagranicznego przesądza miejsce wykonywania pierwotnej działalności gospodarczej.
Z punktu widzenia cudzoziemca, jako obywatela państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego (i cudzoziemca jako obywatela państwa, które nie będąc stroną umowy o EOG zawarło stosowną umowę z WE i jej państwami członkowskimi), przyjęcie standardu narodowego oznacza dopuszczalność podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej na podstawie ustawodawstwa, które obowiązuje w tym zakresie obywateli polskich na terytorium RP.
Cudzoziemcy jako obywatele państw trzecich oraz bezpaństwowcy mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium RP wyłącznie w ścisle określonej formie organizacyjnoprawnej.
Nabycie statusu przedsiębiorcy prawa polskiego przez cudzoziemca, jako osobę fizyczną (zagraniczną osobę fizyczną), następuje wraz z legalnym podjęciem pierwotnej działalności gospodarczej na terytorium RP jako indywidualnej działalności gospodarczej. Legalne zaś podjęcie pierwotnej działalności gospodarczej na terytorium RP jest - co do zasady - możliwe w dniu złożenia wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej.
Cudzoziemiec, jako osoba fizyczna (zagraniczna osoba fizyczna) zachowuje status przedsiębiorcy prawa polskiego w przypadku czasowego świadczenia usług za granicą.
Każdy cudzoziemiec, który jako osoba fizyczna (zagraniczna osoba fizyczna) wykonuje pierwotną działalność gospodarczą na terytorium RP, tj. na podstawie prawa polskiego, ma status przedsiębiorcy prawa polskiego. Zatem o statusie cudzoziemca (zagranicznej osoby fizycznej) jako przedsiębiorcy prawa polskiego bądź przedsiębiorcy zagranicznego przesądza miejsce wykonywania pierwotnej działalności gospodarczej.
dr Dariusz Szafrański.
Czytaj więcej