W tej sprawie istotą sporu była kwestia, w jakiej dacie powstało po stronie podatnika prawo żądania zwrotu podatku, a jednocześnie po stronie organu podatkowego prawo zaliczenia kwoty podatku wykazanego do zwrotu na poczet istniejących zaległości podatkowych.
Organ podatkowy po dostrzeżeniu błędów w ostatniej ze złożonych korekt deklaracji podatkowej VAT-7 kontaktował się z podatnikiem informując o nieprawidłowościach i uzyskując zapewnienie, że prawidłowa korekta deklaracji zostanie złożona. Po zignorowaniu wezwania, organ podatkowy wszczął kontrolę dla zbadania prawidłowości rozliczenia podatku. Przeprowadzona kontrola podatkowa wykazała, że żadne z rozliczeń nie jest prawidłowe, więc możliwość dokonania zwrotu podatku powstała w dniu wydania decyzji.
Podatnik uznał, że nieprawidłowe jest ustalenie, że prawo do zwrotu podatku powstało dopiero w dniu wydania decyzji, ponieważ art. 76b Ordynacji podatkowej nie określa, z jakim dniem należy zaliczyć nadpłatę w przypadku wydania decyzji określającej wysokość podatku w innej kwocie niż wskazana w deklaracji. Dlatego też, zdaniem podatnika, z dniem złożenia pierwszej deklaracji w postaci korekty wykazującej podatek do zwrotu na mocy art. 76b Ordynacji, automatycznie nastąpiło zaliczenie podatku na poczet zaległości w podatku VAT i odsetek.
Ostatecznie sprawa trafiła do NSA, który podtrzymał stanowisko sądu I instancji, zgodnie z którym nie można mieć wątpliwości, że podatnik ma prawo do samodzielnego określenia wysokości podatku do zwrotu, gdyż chodzi o samoobliczenie zobowiązania podatkowego powstającego z mocy prawa. Prawidłowość tego rozliczenia może być jednak zweryfikowana przez organ podatkowy, jeżeli dokonano go błędnie. To zaś oznacza, że prawo do zwrotu podatku powstaje w dacie określenia wysokości podatku do zwrotu w decyzji, a nie w dacie deklaracji (czy korekcie) złożonej przez podatnika.
(II FSK 373/10, LEX nr 874019)
Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line
Źródło: www.nsa.gov.pl, stan z dnia 10 października 2011 r.