Rozkazem personalnym z 11 lipca 2019 r. komendant powiatowy obniżył policjantowi dodatek służbowy o 20 proc. otrzymywanej stawki. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu wskazano, że 29 maja 2019 r. policjant został uznany winnym naruszenia dyscypliny służbowej i wymierzono mu karę nagany. Policjant złożył odwołanie, w którym podnosił, że w rozkazie personalnym nie wskazano terminu jego obowiązywania. Komendant wojewódzki uchylił decyzję organu pierwszej instancji w zakresie daty, z którą obniżono dodatek służbowy i określił ten dzień na 12 lipca 2019 r. W pozostałym zakresie, rozkaz personalny został utrzymany w mocy. Policjant postanowił jednak wnieść skargę.
Była kara, więc dodatek trzeba było obniżyć
Sprawą zajął się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, który wskazał, że zgodnie z § 9 ust. 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 6 grudnia 2001 r., w szczególnie uzasadnionych przypadkach dodatek służbowy podlega obniżeniu. Przypadki te zostały uregulowane w § 8 ust. 8 rozporządzenia, który stanowi, że dodatek służbowy obniża się w granicach od 20 do 50 proc. otrzymywanej stawki między innymi w przypadku naruszenia przez policjanta dyscypliny służbowej w czasie służby lub podczas wykonywania zadań lub czynności służbowych, za które wymierzono mu karę dyscyplinarną (§ 8 ust. 8 pkt 1 rozporządzenia). Wydawane w tej sprawie rozkazy personalne mają charakter związany i nie są podejmowane w ramach uznania administracyjnego, więc jeżeli organy Policji stwierdzą wystąpienie określonego stanu faktycznego, to nie mogą odstąpić od obniżenia dodatku. Uznaniu przełożonych pozostawiona została jedynie skala obniżenia dodatku służbowego.
Cena promocyjna: 129 zł
|Cena regularna: 129 zł
|Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: zł
Stawka obniżenia była odpowiednia
Sąd podkreślił, że istniały przesłanki do obniżenia dodatku służbowego policjanta, ponieważ został on prawomocnie uznany winnym popełnienia przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej w ten sposób, że odmówił wykonania wydanych mu przez przełożonego poleceń, czyli czynu z art. 132 ust. 3 pkt 1 ustawy o Policji (uup), za który została mu wymierzona kara dyscyplinarna nagany. Oznacza to, że organ miał uzasadnioną podstawę do wydania zaskarżonego rozkazu personalnego o obniżeniu dodatku służbowego. Komendant postanowił obniżyć dodatek na najniższym możliwym poziomie. Jak wyjaśnił, kierował się przy tym ponad 25-letnią służbą funkcjonariusza, która przekładała się bezpośrednio na jego doświadczenie oraz wagą przewinienia i wymierzoną karą dyscyplinarną. WSA ocenił, że zastosowana stawka korespondowała z wagą orzeczonej kary, który była najmniej dolegliwa z katalogu kar dyscyplinarnych, jakie mogły zostać orzeczone.
Czytaj także: Policja: 99 tys. funkcjonariuszy i nie brakuje chętnych >>>
Kara nie uległa zatarciu
Policjant podniósł w skardze zarzut naruszenia art. 135q uup, który miał polegać na jego niezastosowaniu. W ustępie pierwszym przepis ten stanowi, że zatarcie kary dyscyplinarnej oznacza uznanie kary za niebyłą. Natomiast zgodnie z art. 135q ust. 2 pkt 1 uup, kary dyscyplinarne podlegają zatarciu po upływie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kary nagany lub kary zakazu opuszczania wyznaczonego miejsca przebywania. Sąd wskazał, że przywołane przepisy nie stanowiły materialnoprawnej podstawy wydanych rozkazów personalnych. Natomiast przepisy w oparciu, o które podjęto decyzje nie określają ram czasowych. Dlatego brak określenia okresu nie może stanowić o wadliwości rozkazów personalnych. Okoliczność zatarcia kary mogłaby mieć znaczenie, ale jedynie w zakresie oceny zasadności samego aktu wydania przez organ spornego rozstrzygnięcia. Tymczasem karę orzeczono 29 maja 2019 r., więc jej zatarcie nastąpiło dopiero z dniem 29 grudnia 2019. Natomiast ostateczny rozkaz komendanta wojewódzkiego został wydany 23 sierpnia 2019 r., więc okresie, w którym kara dyscyplinarna nie podlegała jeszcze zatarciu. Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę.
Wyrok WSA w Gdańsku z 23 stycznia 2020 r., sygn. akt III SA/Gd 707/19
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
