Powstrzymanie się pracownika od pracy po wcześniejszym powiadomieniu przełożonego jest wynikającym z k.p. prawem pracownika. Ustawodawca nie przewiduje natomiast prawa do zachowania wynagrodzenia, usprawiedliwiając jedynie nieświadczenie pracy. Prawo pracownika do powstrzymania się od wykonywania pracy wymagającej szczególnej sprawności psychofizycznej dotyczy tylko tych prac, które zostały określone w odpowiednich przepisach, jako prace wymagające od pracownika szczególnej sprawności psychofizycznej. Wynikające z art. 210 § 4 k.p. prawo powstrzymania się od pracy przysługuje tym pracownikom, których praca wymaga szczególnej sprawności psychofizycznej. Ustawodawca nie definiuje pojęcia „stan psychofizyczny". Na co dzień o dopuszczeniu pracownika do pracy decyduje jego bezpośredni przełożony, ocenia on jego stan psychofizyczny. Prawo powstrzymania się od pracy ze względu na stan psychofizyczny przysługuje, jeżeli zostaną spełnione łącznie dwie przesłanki, tj. gdy stan ten, nie zapewnia bezpiecznego wykonywania pracy i jednocześnie stwarza zagrożenie dla innych osób. Stan psychofizyczny, o którym mowa w § 4 art. 210 k.p., nie musi być takim stanem, który uzasadniałby uzyskanie przez pracownika zwolnienia lekarskiego. Może to być np. silne napięcie nerwowe, złe samopoczucie fizyczne lub psychiczne, przemęczenie itp. Nie jest to stan niezdolności do pracy usprawiedliwiający nieobecność w pracy. W sytuacji określonej w tym przepisie, to pracownik podejmuje decyzję o powstrzymaniu się od wykonywania pracy na podstawie oceny swoich możliwości psychofizycznych. Przy pracach wymagających szczególnej sprawności psychofizycznej podstawą oceny zdolności do pracy pracownika jest jego wiedza o swoim zdrowiu, a także wiedza wynikająca ze szkoleń bhp i instruktażu stanowiskowego, na których to szkoleniach uzyskuje wiedzę o występującym ryzyku zawodowym jakie wiąże się z wykonywaną pracą. Przerwa w pracy spowodowana jest tutaj przyczynami leżącymi po stronie samego pracownika.
Więcej na ten temat w Serwisie BHP.