Nie każdy przejaw nierównego traktowania wyczerpuje znamiona dyskryminacji

Nierówne traktowanie oznacza zróżnicowanie sytuacji prawnej pracownika w oparciu o niedozwolone kryterium. Dyskryminacja stanowi kwalifikowaną postać nierównego traktowania, nie każdy przejaw nierównego traktowania wyczerpuje więc znamiona dyskryminacji - wyjaśnia Paulina Zawadzka- Filipczyk -ekspertSerwisu Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Czy każdy przypadek nierównego traktowania jest równoznaczny z dyskryminacją zgodnie z przepisami prawa pracy?

Pytanie pochodzi z Serwisu Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

Odpowiedź: Nierówne traktowanie oznacza zróżnicowanie sytuacji prawnej pracownika w oparciu o niedozwolone kryterium. Zróżnicowanie sytuacji prawnej pracownika ze względu na obiektywne powody nie stanowi natomiast naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu. Dyskryminacja stanowi kwalifikowaną postać nierównego traktowania, nie każdy przejaw nierównego traktowania wyczerpuje więc znamiona dyskryminacji.

Uzasadnienie: Przepisy dotyczące równego traktowania w zatrudnieniu znajdują się w art. 112 i 113 oraz rozdziale IIa ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy – dalej k.p. Generalną zasada jest, że pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków; dotyczy to w szczególności równego traktowania mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu. Pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Czytaj:  SN: przyczynę dyskryminacji trzeba udowodnić

Równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, z wyżej wymienionych przyczyn. Dyskryminowanie bezpośrednie istnieje wtedy, gdy pracownik z jednej lub z kilku przyczyn określonych w przytoczonym na wstępie katalogu był, jest lub mógłby być traktowany w porównywalnej sytuacji mniej korzystnie niż inni pracownicy. Dyskryminowanie pośrednie istnieje wtedy, gdy na skutek pozornie neutralnego postanowienia, zastosowanego kryterium lub podjętego działania występują lub mogłyby wystąpić niekorzystne dysproporcje albo szczególnie niekorzystna sytuacja w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych wobec wszystkich lub znacznej liczby pracowników należących do grupy wyróżnionej ze względu na jedną lub kilka przyczyn określonych w art. 183a § 1 k.p., chyba że postanowienie, kryterium lub działanie jest obiektywnie uzasadnione ze względu na zgodny z prawem cel, który ma być osiągnięty, a środki służące osiągnięciu tego celu są właściwe i konieczne.

Za przejaw dyskryminowania uważa się także:

1) działanie polegające na zachęcaniu innej osoby do naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu lub nakazaniu jej naruszenia tej zasady;

2) niepożądane zachowanie, którego celem lub skutkiem jest naruszenie godności pracownika i stworzenie wobec niego zastraszającej, wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub uwłaczającej atmosfery (molestowanie).

Dyskryminowaniem ze względu na płeć jest także każde niepożądane zachowanie o charakterze seksualnym lub odnoszące się do płci pracownika, którego celem lub skutkiem jest naruszenie godności pracownika, w szczególności stworzenie wobec niego zastraszającej, wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub uwłaczającej atmosfery; na zachowanie to mogą się składać fizyczne, werbalne lub pozawerbalne elementy (molestowanie seksualne).@page_break@

Przykładowy katalog dyskryminujących zachowań pracodawcy wyliczony został w art. 183b § 1 k.p. i należą do nich:

1) odmowa nawiązania lub rozwiązanie stosunku pracy,

2) niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą,

3) pominięcie przy typowaniu do udziału w szkoleniach podnoszących kwalifikacje zawodowe

- chyba że pracodawca udowodni, że kierował się obiektywnymi powodami.

Podkreślenia wymaga, że powyższy katalog ma charakter otwarty (nie jest wyczerpujący).

Różnicowanie praw pracowników ze względu na kryteria nieuważane za dyskryminujące nie stanowi dyskryminacji

Jak wynika z wyroku SN z dnia 3 grudnia 2009 r., II PK 148/09, LEX nr 1108511; zasada niedyskryminacji jest kwalifikowaną postacią nierównego traktowania pracowników (art. 112 k.p.) i oznacza niedopuszczalne różnicowanie sytuacji prawnej w sferze zatrudnienia według negatywnych i zakazanych przez ustawę kryteriów. Oznacza to a contrario, że nie stanowi dyskryminacji różnicowanie praw pracowników ze względu na kryteria nieuważane za dyskryminujące. Jak przyjął natomiast SN w wyroku z dnia 2 października 2012 r., II PK OSNP 2013, nr 17-18, poz. 202; dyskryminacją jest nieusprawiedliwione obiektywnymi powodami gorsze traktowanie pracownika ze względu na niezwiązane z wykonywaną pracą cechy lub właściwości dotyczące go osobiście i istotne ze społecznego punktu widzenia, przykładowo wymienione w art. 183a § 1 k.p., bądź ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy. Warto zacytować też pogląd SN wyrażony w wyroku z dnia 7 grudnia 2011 r., II PK 77/11, M.P.Pr. 2012, nr 3, s. 149; iż nie stanowi dyskryminacji nierówność niepodyktowana przyczynami uznanymi za dyskryminujące, nawet jeżeli pracodawcy można przypisać naruszenie zasady równego traktowania (art. 112 k.p.).

Można zatem stwierdzić, że po pierwsze pracodawca nie jest pozbawiony możliwości prawnego zróżnicowania sytuacji pracownika – jednak wówczas powinien być gotowy do wykazania, że różnicując tę sytuację kierował się powodami obiektywnymi. Po drugie, do dyskryminacji dochodzi wówczas, gdy gorsze traktowanie pracownika ma swoje źródło w kryterium dyskryminacji, których przykładowy katalog znajduje się w art. 183a § 1 k.p.

Sytuacje, w których nierówne traktowanie jest dozwolone określone zostały w art. 183b § 2-4 k.p. i tak zasady równego traktowania w zatrudnieniu nie naruszają działania, proporcjonalne do osiągnięcia zgodnego z prawem celu różnicowania sytuacji pracownika, polegające na:

1) niezatrudnianiu pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 183a § 1, jeżeli rodzaj pracy lub warunki jej wykonywania powodują, że przyczyna lub przyczyny wymienione w tym przepisie są rzeczywistym i decydującym wymaganiem zawodowym stawianym pracownikowi;

2) wypowiedzeniu pracownikowi warunków zatrudnienia w zakresie wymiaru czasu pracy, jeżeli jest to uzasadnione przyczynami niedotyczącymi pracowników bez powoływania się na inną przyczynę lub inne przyczyny wymienione w art. 183a § 1;

3) stosowaniu środków, które różnicują sytuację prawną pracownika, ze względu na ochronę rodzicielstwa lub niepełnosprawność;

4) stosowaniu kryterium stażu pracy przy ustalaniu warunków zatrudniania i zwalniania pracowników, zasad wynagradzania i awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, co uzasadnia odmienne traktowanie pracowników ze względu na wiek.

Nie stanowią również naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu działania podejmowane przez określony czas, zmierzające do wyrównywania szans wszystkich lub znacznej liczby pracowników wyróżnionych z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 183a § 1, przez zmniejszenie na korzyść takich pracowników faktycznych nierówności, w zakresie określonym w tym przepisie. Nadto, nie stanowi naruszenia zasady równego traktowania ograniczanie przez kościoły i inne związki wyznaniowe, a także organizacje, których etyka opiera się na religii, wyznaniu lub światopoglądzie, dostępu do zatrudnienia, ze względu na religię, wyznanie lub światopogląd jeżeli rodzaj lub charakter wykonywania działalności przez kościoły i inne związki wyznaniowe, a także organizacje powoduje, że religia, wyznanie lub światopogląd są rzeczywistym i decydującym wymaganiem zawodowym stawianym pracownikowi, proporcjonalnym do osiągnięcia zgodnego z prawem celu zróżnicowania sytuacji tej osoby; dotyczy to również wymagania od zatrudnionych działania w dobrej wierze i lojalności wobec etyki kościoła, innego związku wyznaniowego oraz organizacji, których etyka opiera się na religii, wyznaniu lub światopoglądzie.

Zdaniem Autorki trudno byłoby natomiast wskazać przykład zachowania wyczerpującego przesłanki nierównego traktowania, które byłoby jednocześnie całkowicie bezskutkowe. Wydaje się, że każdy przejaw nierównego traktowania będzie niósł bowiem za sobą jakiś skutek, czy to pośredni czy to bezpośredni w sferze dotyczącej sytuacji pracownika – który z jakiegoś względu został potraktowany inaczej (gorzej) niż pozostali pracownicy.

Szukasz odpowiedzi na pytania z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych? Zajrzyj do Serwisu Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych