Jakie sankcje są stosowane w sprawie zarażenia bakterią Legionella?

Bakterie szczepu Legionella szczególnie szybko rozmnażają się w instalacjach ciepłej wody i w instalacjach klimatyzacyjnych. Przenoszone są za pomocą kropelek o określonej temperaturze. Szczególnie niebezpieczny dla zdrowia jest aerozol wodno-powietrzny, którego źródłem mogą być klimatyzatory i nawilżacze powietrza.

Pytanie pochodzi z publikacji Serwisu BHP.

Nie ma szczególnych regulacji dotyczących zarażenia bakterią Legionella, w związku z czym zastosowanie mają przepisy ogólne.
Niewątpliwie istnieją orzeczenia sądów związane z zarażeniem pałeczkami Legionelli, jednakże są one niepublikowane, w związku z czym powszechnie niedostępne.
Legionella rozwija się w środowisku wodnym, a optimum jej rozwoju to temperatura 38-42°C. Bakterie te szczególnie szybko rozmnażają się w instalacjach ciepłej wody i w instalacjach klimatyzacyjnych. Bakterie te przenoszone są za pomocą kropelek o określonej temperaturze, szczególnie więc niebezpieczny dla zdrowia jest aerozol wodno-powietrzny, którego źródłem mogą być klimatyzatory, nawilżacze powietrza, myjnie samochodowe, szklarnie, prysznice itp.
Zgodnie z § 37 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.) w przypadku zastosowania systemu klimatyzacji lub wentylacji mechanicznej należy zapewnić odpowiednią konserwację urządzeń i instalacji klimatyzacyjnych i wentylacyjnych w celu niedopuszczenia do awarii. Celem tego przepisu jest m.in. właśnie ochrona użytkowników (pracowników) systemów klimatyzacji przed bakteriami Legionelli.
Pracodawca, który nie stosuje się do powyższych wytycznych, zgodnie z art. 283 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) naraża się na grzywnę w wysokości od 1000 do 2000 zł lub wniosek do sądu, a ten może zasądzić grzywnę nawet do 30 tys. zł.
Odmienna sytuacja ma miejsce w przypadku zatrucia wodą przeznaczoną do spożycia przez ludzi, nad którą nadzór sprawują organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858 z późn. zm.). Woda ta powinna spełniać wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz. U. Nr 61, poz. 417 z późn. zm.).
Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 212, poz. 1263 z późn. zm.) – dalej u.p.i.s., w razie stwierdzenia naruszenia wymagań higienicznych i zdrowotnych, państwowy inspektor sanitarny nakazuje, w drodze decyzji, usunięcie w ustalonym terminie stwierdzonych uchybień. Jeżeli naruszenie powyższych wymagań spowodowało bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, państwowy inspektor sanitarny nakazuje unieruchomienie zakładu pracy lub jego części (stanowiska pracy, maszyny lub innego urządzenia), zamknięcie obiektu użyteczności publicznej, wyłączenie z eksploatacji środka transportu, wycofanie z obrotu środka spożywczego, przedmiotu użytku, materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością, kosmetyku lub innego wyrobu mogącego mieć wpływ na zdrowie ludzi albo podjęcie lub zaprzestanie innych działań; decyzje w tych sprawach podlegają natychmiastowemu wykonaniu.
W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, zgodnie z art. 36 ust. 1 u.p.i.s., osoba lub jednostka organizacyjna obowiązana do przestrzegania wymagań higienicznych i zdrowotnych, ponosi koszty badań laboratoryjnych i innych czynności wykonywanych w związku ze sprawowaniem nadzoru sanitarnego przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Niewykonanie decyzji wydanej przez organ państwowej inspekcji sanitarnej może skutkować zastosowaniem przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.) – dalej u.p.e.a. Zgodnie z art. 121 § 2 u.p.e.a. każdorazowo nałożona grzywna nie może przekraczać kwoty 10.000 zł, a w stosunku do osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej kwoty 50.000 zł.
Osoby poszkodowane w wyniku zatrucia pałeczkami Legionelli, mogą także domagać się odszkodowania na podstawie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Więcej na ten temat w Serwisie BHP.