Pojęcie pracy na wysokości określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.) w § 105 - pracą na wysokości jest praca wykonywana na powierzchni znajdującej się na wysokości co najmniej 1,0 m nad poziomem podłogi lub ziemi. Do pracy na wysokości nie zalicza się pracy na powierzchni, niezależnie od wysokości, na jakiej się znajduje, jeżeli powierzchnia ta: 1) osłonięta jest ze wszystkich stron do wysokości co najmniej 1,5 m pełnymi ścianami lub ścianami z oknami oszklonymi; 2) wyposażona jest w inne stałe konstrukcje lub urządzenia chroniące pracownika przed upadkiem z wysokości.
Zgodnie z art. 229 § 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) – dalej k.p., pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku. Pozostałe przepisy k.p. w zakresie badań lekarskich zobowiązują: osoby kierujące pracownikami (art. 212 k.p.) do zapewnienia wykonania zaleceń lekarza sprawującego opiekę zdrowotną nad pracownikami; pracowników (art. 211) do poddawania się wstępnym, okresowym i kontrolnym oraz innym zaleconym badaniom lekarskim i stosowania się do wskazań lekarskich.
Inspektor budowlany reprezentuje na budowie inwestora. Do jego podstawowych obowiązków należy sprawowanie kontroli nad wszystkimi etapami budowy. Inspektor budowlany kontroluje zgodność prowadzonych prac z projektem i pozwoleniem na budowę, a także z przepisami budowlanymi. Niezależnie od sprawowanej kontroli opisanej wyżej, sprawdza również jakość stosowanych na budowie surowców. Inspektor budowlany może pracować na placu budowy, wewnątrz budowanych obiektów, a także w biurze.
Inspektor budowlany posiadający uprawnienia budowlane, może wykonywać samodzielne funkcje budowlane, zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) – dalej pr. bud. - Rozdział 2 "Samodzielne funkcje techniczne w budownictwie". W takim przypadku będzie wykonywać swoje zadania na innej podstawie niż umowa o pracę, np. na podstawie umowy cywilnoprawnej. Nie będąc pracownikiem zakładu pracy, nie może być skierowany przez pracodawcę tego zakładu do lekarza medycyny pracy na badania wstępne lub okresowe określające m.in. brak przeciwwskazań zdrowotnych do pracy na wysokości. Może takie badania wykonać z własnej inicjatywy. Inwestor (zlecający) może w umowie określić wymagania wobec inspektora budowlanego, w tym okazania orzeczenia o braku przeciwwskazań zdrowotnych do pracy na wysokości.
Pojęcie samodzielnej funkcji technicznej określone jest w art. 12 pr. bud. Za samodzielną funkcję techniczną w budownictwie uważa się działalność związaną z koniecznością fachowej oceny zjawisk technicznych lub samodzielnego rozwiązania zagadnień architektonicznych i technicznych oraz techniczno-organizacyjnych, a szczególnie działalność obejmującą: projektowanie, sprawdzanie projektów architektoniczno-budowlanych i sprawowanie nadzoru autorskiego; kierowanie budową lub innymi robotami budowlanymi; kierowanie wytwarzaniem konstrukcyjnych elementów budowlanych oraz nadzór i kontrolę techniczną wytwarzania tych elementów; wykonywanie nadzoru inwestorskiego; sprawowanie kontroli technicznej utrzymania obiektów budowlanych; rzeczoznawstwo budowlane. Samodzielne funkcje techniczne w budownictwie mogą wykonywać wyłącznie osoby posiadające odpowiednie wykształcenie techniczne i praktykę zawodową, dostosowane do rodzaju, stopnia skomplikowania działalności i innych wymagań związanych z wykonywaną funkcją, stwierdzone decyzją "uprawnienia budowlane". Osoby wykonujące samodzielne funkcje techniczne w budownictwie są odpowiedzialne za wykonywanie tych funkcji zgodnie z przepisami i zasadami wiedzy technicznej oraz za należytą staranność w wykonywaniu pracy, jej właściwą organizację, bezpieczeństwo i jakość.