Starosta udzielił spółce zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości w celu założenia i przeprowadzenia przez działkę kablowego odcinka linii elektroenergetycznej średniego napięcia 20 kV. Decyzji nadał rygor natychmiastowej wykonalności z powołaniem się na interes społeczny, wyjątkowo ważny interes strony i ważny interes gospodarczy.

Od decyzji odwołali się właściciele zajętej działki.

W skardze do sądu administracyjnego podważyli potrzebę udzielenia zezwolenia na niezwłoczne zajęcie ich nieruchomości oraz zakres udzielonego zezwolenia na zajęcie nieruchomości.

WSA wyjaśnił, iż realizowane przez spółkę przedsięwzięcie polegające na budowie odcinka sieci elektroenergetycznej jest konieczne ze względu na kolizję z projektowaną budową mostu energetycznego Polska – Litwa.

Projektowi temu Unia Europejska nadała status priorytetowy i partycypuje w jego kosztach. Uzyskanie decyzji uzasadnione jest więc ważnym interesem gospodarczym ponieważ pozyskane na realizację międzynarodowej inwestycji środki finansowe należą do środków publicznych – podkreślił WSA.

Pilna potrzeba przebudowy linii energetycznej wynika także z ustawowego obowiązku dbałości przez przedsiębiorstwo energetyczne o utrzymanie zdolności urządzeń, instalacji i sieci do realizacji zaopatrzenia w energię w sposób ciągły, niezawodny i przy zachowaniu wymagań jakościowych, a zatem słuszny interes spółki przemawiał także za udzieleniem zezwolenia.

Zdaniem sądu ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, a w konsekwencji i zezwolenie na niezwłoczne zajęcie nieruchomości jest następstwem zlokalizowania inwestycji celu publicznego na nieruchomości skarżących, co nastąpiło w oparciu o decyzję wcześniejszą o ostatecznym charakterze.

Podważanie na etapie udzielania zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości wyników wcześniejszych koniecznych etapów procesu inwestycyjnego, z których każdy podlegał możliwości poddania kontroli zgodności z prawem, jest bezskuteczne – uznał sąd.




Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 10 lutego 2015 r., sygn. akt II SA/Bk 1099/14, nieprawomocny