Przedmiotem sporu w sprawie była wysokość opłaty legalizacyjnej związanej z wykonaniem robót budowlanych w postaci podniesienia ścian szczytowych budynku o około 1 m w warunkach samowoli budowlanej.
Właściciele nieruchomości zakwestionowali kwalifikację tej samowoli. W ich ocenie stanowiła ona remont, a nie nadbudowę. Ponadto ich zdaniem wysokość opłaty była niewspółmierna do rozmiaru samowoli.
Zdaniem WSA obydwa zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.
WSA wyjaśnił, iż organy nadzoru budowlanego nie mogły dokonać miarkowania wysokości opłaty.
Wysokość opłaty oraz sposób jej ustalenia nie są uzależnione od uznania organu, sytuacji materialnej osoby zobowiązanej, rozmiarów samowoli budowlanej czy momentu budowy, w którym samowola miała miejsce, jak też nie są uzależnione od stosunku w jakim efekt samowoli pozostaje do istniejącego obiektu budowlanego.