Spółka wystąpiła do starosty o udzielenie jej pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej.
Starosta odmówił udzielenia spółce pozwolenia na budowę.
Odmowę umotywował niezgodnością projektu budowlanego inwestycji z obowiązującymi zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie bowiem z zapisem planu maszty telefonii komórkowej należy lokalizować poza wszelkimi rodzajami zabudowy mieszkaniowej.
Starosta wyjaśnił, iż działka należąca do spółki, znajduje się w strefie oznaczonej symbolem MU, to jest zabudowy mieszkaniowo - usługowej. Z kolei nie ulega wątpliwości, że zabudowa mieszkaniowo-usługowa mieści się w pojęciu wszelkich rodzajów zabudowy mieszkaniowej.
Spółka zaskarżyła decyzję do sądu administarcyjnego.
WSA nie podzielił poglądu organu, że skoro plan miejscowy zakazuje na terenie przeznaczonym pod wszystkie rodzaje zabudowy mieszkaniowej lokalizacji masztów telefonii komórkowej oznacza to, że na terenie MU, gdzie zlokalizowana jest przedmiotowa działka, taka zabudowa jest wykluczona.
Zdaniem sądu ocena zgodności założeń zgłoszonej inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego nie może zostać dokonana wyłącznie w oparciu o podstawowe przeznaczenie terenu.
Do oceny, czy na przedmiotowym terenie MU, na którym położona jest działka spółki, możliwa jest lokalizacja stacji telefonii komórkowej, konieczne było ustalenie, na tym terenie dopuszcza się zabudowę wielorodzinną, czy też możliwa jest jedynie, zabudowa mieszkaniowa w formie domów jednorodzinnych wolnostojących.
Dopiero takie ustalenie daje możliwość oceny zgodności z planem zamierzonego przedsięwzięcia inwestycyjnego – uznał sąd.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Gdańsku z 25 lutego 2015 r., sygn. akt II SA/Gd 818/14, nieprawomocny