KOMISJA EUROPEJSKA,uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszy inwestycyjnych i zmieniające dyrektywy 2008/48/WE i 2014/17/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 596/2014 1 , w szczególności jego art. 12 ust. 4,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Aby metoda wyznaczania wskaźnika referencyjnego była solidna i wiarygodna, powinna ona określać charakter wykorzystanych danych wejściowych oraz wszelkie kryteria mające zastosowanie w okolicznościach, w których ilość lub jakość danych wejściowych przestaje spełniać standardy niezbędne do dokładnego i wiarygodnego wyznaczenia wskaźnika referencyjnego w ramach metody, powinna podlegać ocenie w zakresie związku między przyjętymi kluczowymi założeniami a wrażliwością wskaźnika referencyjnego obliczonego za pomocą tej metody, powinna być w stanie odzwierciedlać dany rynek lub dane realia gospodarcze, które ma mierzyć, i powinna uwzględniać czynniki, w tym parametry i dane wejściowe, które są najbardziej istotne dla pomiaru danego rynku.
(2) Wskaźnik referencyjny oblicza się przy użyciu wzoru lub innej metody obliczania w oparciu o wartości bazowe. Administratorom przysługuje pewien zakres swobody przy konstruowaniu wzoru, dokonywaniu niezbędnych obliczeń i określaniu danych wejściowych. Ten zakres swobody stwarza ryzyko manipulacji. Administratorzy powinni zatem zapewnić, aby w przypadku korzystania z takiej swobody uznania istniał odpowiedni system kontroli. W rozporządzeniu (UE) 2016/1011 uznano, że przy opracowywaniu metody wyznaczania wskaźnika referencyjnego można przewidzieć możliwość korzystania przez każdego administratora z pewnej swobody uznania. Ważne jest, aby metoda ta zawierała jasne zasady określające, w jaki sposób i kiedy można korzystać z tej swobody uznania, a w szczególności, czy swoboda ta opiera się na algorytmie czy na z góry określonej metodzie. Ponadto metoda ta powinna precyzować, w jakich okolicznościach dane dotyczące transakcji na danym rynku zostałyby uznane za niewystarczające.
(3) Ważne jest, aby administrator był w stanie opracować metodę wyznaczania wskaźnika referencyjnego, która jest odporna na różne warunki rynkowe i która umożliwia obliczanie wskaźnika referencyjnego z uwzględnieniem jak najszerszego zakresu okoliczności rynkowych. Zastosowana metoda wyznaczania wskaźnika referencyjnego powinna zatem opierać się na adekwatnych i odpowiednich wartościach historycznych wskaźnika referencyjnego. Z tego samego powodu, a w szczególności w celu zatwierdzenia obliczenia wskaźnika referencyjnego i dokonania oceny wyników metody ex post, metoda wyznaczania wskaźnika referencyjnego powinna zostać poddana weryfikacji historycznej pod kątem dostępnych danych dotyczących transakcji. Taka weryfikacja historyczna powinna być badaniem ex post, w którym wykorzystuje się dodatkowe dostępne dane, które nie zostały wykorzystane do obliczenia wskaźnika referencyjnego, lub inne źródła danych dotyczących transakcji, albo rekonstruuje się historyczne wartości wskaźnika. Aby zapewnić możliwość walidacji metody wyznaczania wskaźnika referencyjnego, ważne jest, aby weryfikacja historyczna była przeprowadzana zarówno podczas corocznego przeglądu metody wyznaczania wskaźnika referencyjnego, jak i - w zależności od rodzaju wskaźnika - na bieżąco, po dokonaniu każdej istotnej zmiany tej metody albo przy pierwszym opracowaniu wskaźnika referencyjnego. Wyniki weryfikacji historycznej powinny znaleźć odzwierciedlenie w metodzie.
(4) Metoda wyznaczania wskaźnika referencyjnego, która jest trwała, powinna umożliwiać jej wykorzystanie do obliczania wskaźnika referencyjnego z uwzględnieniem jak najszerszego zakresu okoliczności, w tym skrajnych warunków rynkowych. Ważne jest zatem, aby administratorzy dokonywali oceny wpływu różnych warunków rynkowych na metodę z wykorzystaniem danych historycznych dotyczących skrajnych warunków rynkowych, które faktycznie wystąpiły, a w przypadku kluczowych wskaźników referencyjnych - z wykorzystaniem hipotetycznych danych dotyczących skrajnych warunków rynkowych, które się nie zmaterializowały.
(5) Metoda wyznaczania wskaźnika referencyjnego, która jest możliwa do zidentyfikowania i zweryfikowania, powinna pozwalać na stałą kontrolę i sprawdzanie każdego obliczenia wskaźnika referencyjnego. Możliwość zidentyfikowania powinna obejmować dokumentację różnych etapów metody i stanowić podstawę weryfikowalności, która oznaczałaby zdolność odtworzenia historycznych wartości wskaźnika referencyjnego.
(6) Zgodnie z zasadą proporcjonalności administratorzy pozaistotnych wskaźników referencyjnych i wskaźników referencyjnych danych regulowanych nie powinni podlegać nadmiernemu obciążeniu administracyjnemu. W związku z tym tacy administratorzy powinni mieć możliwość niestosowania niektórych wymogów jakościowych w odniesieniu do tych wskaźników referencyjnych. Ponadto, jeżeli jest to uzasadnione charakterem, skalą i złożonością ich działalności, prawdopodobieństwem wystąpienia konfliktu interesów między opracowywaniem wskaźnika referencyjnego a wszelkimi innymi działaniami administratora, a także poziomem swobody decyzyjnej związanym z procesem opracowywania wskaźnika, niektórzy administratorzy wskaźników referencyjnych powinni mieć możliwość odstąpienia od niektórych wymogów dotyczących trwałości metody wyznaczania wskaźnika referencyjnego.
(7) Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA).
(8) ESMA przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy ewentualnych kosztów i korzyści, które mogą się z nim wiązać, oraz zwrócił się o opinię do Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych powołanej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 2 .
(9) W celu zapewnienia spójności z datą rozpoczęcia stosowania art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2175 3 , na mocy którego do rozporządzenia (UE) 2016/1011 wprowadzono art. 12 ust. 4 tego rozporządzenia, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2022 r.,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
