a także mając na uwadze, co następuje:(1) W rozporządzeniu Rady (WE) nr 1260/2001 1 , w szczególności w jego art. 15 ust. 8 tiret pierwsze, art. 16 ust. 5 oraz art. 18 ust. 5, uprawniono Komisję do przyjęcia szczegółowych zasad dotyczących podstawowej opłaty produkcyjnej oraz opłat B, które należy pobrać od posiadaczy kwot działających w ramach wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru, współczynnika do obliczania dodatkowej opłaty oraz spłaty lub zwrotu części opłat na rzecz sprzedawców buraków.
(2) Komisja ustaliła opłaty produkcyjne na lata gospodarcze 2001/2002 2 , 2002/2003 3 , 2003/2004 4 , 2004/2005 5 i 2005/2006 6 .
(3) Art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 stanowił, że gdy podstawowa opłata produkcyjna jest niższa niż maksymalna kwota, o której mowa w art. 15 ust. 3, lub gdy opłata B, o której mowa w tym artykule, jest niższa niż maksymalna kwota, o której mowa w art. 15 ust. 4 tego rozporządzenia, dostosowana, w razie potrzeby, zgodnie z art. 15 ust. 5, producenci cukru mają zwrócić sprzedawcom buraków kwotę w wysokości 60 % różnicy między maksymalną kwotą odnośnej opłaty i opłaty do pobrania.
(4) Zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 314/2002 7 kwoty do zapłacenia przez producentów cukru na rzecz sprzedawców buraków w związku z różnicą między maksymalną podstawową opłatą produkcyjną i opłatą B a opłatą do pobrania zostały ustalone w odniesieniu do lat gospodarczych 2002/2003 8 , 2003/2004 9 i 2005/2006 10 .
(5) W ramach reformy wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru rozporządzeniem Rady (WE) nr 318/2006 11 uchylono i zastąpiono rozporządzenie (WE) nr 1260/2001 ze skutkiem od roku gospodarczego 2006/2007. W rozporządzeniu (WE) nr 318/2006, które następnie zostało uchylone i włączone do rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 12 , system zmiennych opłat produkcyjnych dla sektora cukru w ramach samofinansowania systemu kwot produkcyjnych zastąpiono nową opłatą produkcyjną przeznaczoną na wkład w finansowanie wydatków ponoszonych w sektorze cukru w ramach wspólnej organizacji rynku cukru.
(6) W dniu 8 maja 2008 r. Trybunał Sprawiedliwości w połączonych sprawach C-5/06 oraz C-23/06 do C-36/06 stwierdził nieważność rozporządzeń Komisji (WE) nr 1762/2003 13 oraz (WE) nr 1775/2004 14 . W wyroku Trybunał orzekł, że przy obliczaniu szacunkowej średniej straty na tonę produktu należy uwzględnić każdą ilość cukru w wywożonych produktach, niezależnie od tego, czy refundacje wywozowe zostały faktycznie wypłacone.
(7) Trybunał w połączonych sprawach C-175/07 do C-184/07 oraz w sprawach C-466/06 i C-200/06 stwierdził również nieważność rozporządzenia Komisji (WE) nr 1686/2005 15 .
(8) W celu wykonania orzeczeń Trybunału Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1193/2009 16 .
(9) W dniu 29 września 2011 r. Sąd wydał wyrok w sprawie T-4/06, w którym orzekł, że nie ma właściwej podstawy prawnej dla zróżnicowanych wartości współczynnika stosowanego w odniesieniu do dodatkowej opłaty w sektorze cukru, w związku z czym stwierdził nieważność art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1686/2005, zmienionego przez art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1193/2009.
(10) W dniu 27 września 2012 r. Trybunał w połączonych sprawach C-113/10, C-147/10 i C-234/10 stwierdził nieważność rozporządzenia (WE) nr 1193/2009, orzekając, że do celów obliczania szacunkowej średniej straty na tonę produktu art. 15 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 należy interpretować w ten sposób, iż całkowita kwota refundacji obejmuje całkowitą kwotę refundacji wywozowych faktycznie wypłaconych.
(11) W związku z powyższym opłaty w sektorze cukru należy ustalić na właściwym poziomie. W odniesieniu do wywozu określonego w art. 6 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 314/2002 "średnią stratę" w rozumieniu art. 15 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 należy obliczyć, dzieląc faktycznie wypłacone refundacje przez wywiezione ilości, niezależnie od tego, czy wypłacono refundację. "Nadwyżkę przeznaczoną na wywóz" w rozumieniu art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 należy również obliczyć na podstawie całego wywozu, niezależnie od tego, czy wypłacono refundację.
(12) Zważywszy, że metoda zastosowana do obliczenia opłat za rok gospodarczy 2001/2002 była taka sama jak ta, która została unieważniona przez Trybunał, należy również odpowiednio skorygować opłaty produkcyjne i współczynnik dla dodatkowej opłaty za rok gospodarczy 2001/2002.
(13) Z wyroku Trybunału wynika, że skorygowane opłaty powinny być stosowane od tych samych dat, co opłaty, które uznano za nieważne.
(14) W związku z ustaleniem opłat wyrównawczych od cukru zgodnie z metodą, o której mowa w motywie 11, kwoty do zapłacenia przez producentów cukru na rzecz sprzedawców buraków w związku z różnicą między maksymalną opłatą a opłatami pobieranymi za lata gospodarcze 2002/2003, 2003/2004 i 2005/2006 powinny mieć zastosowanie z mocą wsteczną.
(15) Za rok gospodarczy 2001/2002 całkowita niepokryta strata, obliczona zgodnie z metodą, o której mowa w motywie 11, wynosi 14.123.937 EUR. Współczynnik, o którym mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, powinien zostać ustalony odpowiednio i stosowany z mocą wsteczną w odniesieniu do tego roku gospodarczego.
(16) Zastosowanie metody, o której mowa w motywie 11, w odniesieniu do roku gospodarczego 2002/2003 skutkuje poziomem 2 %, jeśli chodzi o podstawową opłatę produkcyjną, i 16,371 %, jeśli chodzi o opłatę B, które to wartości powinny mieć zastosowanie z mocą wsteczną w odniesieniu do tego roku gospodarczego. Ponownie obliczona całkowita strata zostaje w całości pokryta wpływami z podstawowej opłaty produkcyjnej i opłaty B. W odniesieniu do tego roku gospodarczego nie ma zatem potrzeby ustalania dodatkowego współczynnika, o którym mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.
(17) W odniesieniu do roku gospodarczego 2002/2003 w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1440/2002 17 maksymalna kwota opłaty B została ustalona na poziomie 37,5 % ceny interwencyjnej cukru białego. Jednakże opłata B za ten rok gospodarczy zmieniona zgodnie z metodą, o której mowa w motywie 11, wynosi 16,371 % ceny interwencyjnej cukru białego. Ze względu na tę różnicę należy ustalić kwotę do zapłacenia przez producentów cukru na rzecz sprzedawców buraków za tonę buraków standardowej jakości w odniesieniu do tego roku gospodarczego, zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.
(18) Zastosowanie metody, o której mowa w motywie 11, w odniesieniu do roku gospodarczego 2003/2004 skutkuje poziomem 2 %, jeśli chodzi o podstawową opłatę produkcyjną, i 17,259 %, jeśli chodzi o opłatę B. Ponownie obliczona całkowita strata zostaje w całości pokryta wpływami z podstawowej opłaty produkcyjnej i opłaty B. W odniesieniu do tego roku gospodarczego nie ma zatem potrzeby ustalania dodatkowego współczynnika, o którym mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.
(19) W odniesieniu do roku gospodarczego 2003/2004 w rozporządzeniu (WE) nr 1440/2002 ustalono maksymalną kwotę opłaty B na poziomie 37,5 % ceny interwencyjnej cukru białego. Jednakże opłata B mająca zastosowanie w odniesieniu do tego roku gospodarczego, zmieniona zgodnie z metodą, o której mowa w motywie 11, wynosi 17,259 % ceny interwencyjnej cukru białego. Ze względu na tę różnicę należy ustalić kwotę do zapłacenia przez producentów cukru na rzecz sprzedawców buraków za tonę buraków standardowej jakości w odniesieniu do tego roku gospodarczego, zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.
(20) Zastosowanie metody, o której mowa w motywie 11, w odniesieniu do roku gospodarczego 2004/2005 nie wpływa na wysokość podstawowej opłaty produkcyjnej ani opłaty B. Za ten rok gospodarczy całkowita niepokryta strata, obliczona zgodnie z metodą, o której mowa w motywie 11, wynosi 57.648.788 EUR. Należy zatem ustalić współczynnik, o którym mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001. Jak wynika z wyroku Sądu, o którym mowa w motywie 9, współczynnik powinien być jednolity dla państw członkowskich należących do Unii w dniu 30 kwietnia 2004 r., i dla państw członkowskich należących do Unii w dniu 1 maja 2004 r.
(21) Zastosowanie metody, o której mowa w motywie 11, w odniesieniu do roku gospodarczego 2005/2006 skutkuje poziomem 1,2335 %, jeśli chodzi o podstawową opłatę produkcyjną, i nie wymaga ustalenia opłaty B. Ponownie obliczona całkowita strata zostaje w całości pokryta wpływami z podstawowej opłaty produkcyjnej, a zatem w odniesieniu do tego roku gospodarczego nie ma potrzeby ustalania dodatkowego współczynnika, o którym mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.
(22) W odniesieniu do roku gospodarczego 2005/2006 w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1296/2005 18 maksymalna kwota opłaty B została ustalona na poziomie 37,5 % ceny interwencyjnej cukru białego. Mająca zastosowanie do tego roku gospodarczego podstawowa opłata produkcyjna, zmieniona zgodnie z metodą, o której mowa w motywie 11, wynosi 1,2335 % ceny interwencyjnej cukru białego; nie ma natomiast potrzeby ustalania opłaty B. Ze względu na te różnice należy ustalić kwoty do zapłacenia przez producentów cukru na rzecz sprzedawców buraków za tonę buraków standardowej jakości w odniesieniu do tego roku gospodarczego, zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.
(23) Ze względu na pewność prawa oraz aby zapewnić jednolite traktowanie zainteresowanych podmiotów w różnych państwach członkowskich, należy ustanowić wspólną datę ustalenia opłat określonych w niniejszym rozporządzeniu - datę w rozumieniu art. 2 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 19 . Data ta nie powinna jednak mieć zastosowania w przypadku, gdy państwo członkowskie na mocy prawa krajowego ma obowiązek zwrócenia kosztów zainteresowanym podmiotom po tej dacie,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
