(C/2024/5332)Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 9 września 2024 r.)
Strony
Strona skarżąca: Eurofer, Association Européenne de l'Acier, AISBL (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: O. Prost, C. Bouvarel i O. Chef, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- uznanie skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną;
- stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1, 3 i 4 rozporządzenia wykonawczego Komisji Europejskiej (UE) 2024/1267 z dnia 6 maja 2024 r. rozszerzającego ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2021/2012 wobec przywozu płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Indonezji na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno wysyłanych z Tajwanu i Wietnamu, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Tajwanu i Wietnamu, oraz kończącego dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków antydumpingowych wprowadzonych tym rozporządzeniem przez przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Turcji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Turcji 1 - w zakresie, w jakim dotyczy on zwolnionych producentów eksportujących: (i) Yieh United Steel Corporation, (ii) Tang Eng Iron Works Co. Ltd. (YUSCO group), (iii) Chia Far Industrial Factory Co. Ltd., (iv) Yuan Long Stainless Steel Corp, (v) Tung Mung Development Co. Ltd., (vi) Walsin Lihwa Corporation, (vii) Posco VST i (viii) Lam Khang; pozostała część rozporządzenia pozostaje ważna i w mocy;
- obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
1. Zarzut pierwszy dotyczy tego, że Komisja naruszyła prawo, stosując podejście "oparte na producencie", a nie "oparte na produkcie" w odniesieniu do progów określonych w teście działalności montażowej.
2. Zarzut drugi dotyczy tego, że zaskarżone rozporządzenie jest wadliwe w zakresie, w jakim zwalnia sześciu współpracujących tajwańskich producentów, ponieważ Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie i naruszyła prawo, dokonując zawężającej wykładni warunku czasowego w ramach testu działalności montażowej, błędnie wykorzystując okoliczności faktyczne, co może skutkować jedynie tym, że jej ustalenie dotyczące obejścia środków na poziomie krajowym należy odnieść również do współpracujących producentów, oraz nie uwzględniając znacznego wzrostu wywozu do Unii w latach 2020-2021.
3. Zarzut trzeci dotyczy tego, że uzasadnienie Komisji dotyczące braku dowodów na istnienie dumpingu jest wadliwe.
