(C/2024/3301)Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 3 czerwca 2024 r.)
Sąd odsyłający
Tribunale regionale di giustizia amministrativa della Regione autonoma Trentino - Alto Adige/Sudtirol
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Ente Nazionale Protezione Animali (ENPA), Organizzazione Internazionale Protezione Animali (OIPA) Italia ODV, Lega Italiana Difesa Animali e Ambiente (LEIDAA) ETS
Druga strona postępowania: Provincia autonoma di Trento, Istituto Superiore per la Protezione e la Ricerca Ambientale (ISPRA)
Pytania prejudycjalne
1) Czy na podstawie przepisów art. 16 dyrektywy 92/43/EWG 1 , po stwierdzeniu, że spełnione zostały przesłanka dotycząca zaistnienia jednego z przypadków wyraźnie wskazanych w art. 16 ust. 1 lit. a)-e) oraz przesłanka dotycząca tego, że "odstępstwo nie jest szkodliwe dla zachowania populacji danych gatunków we właściwym stanie ochrony w ich naturalnym zasięgu", w celu wydania zezwolenia na odstępstwo od zakazu dotyczącego "jakichkolwiek form celowego chwytania lub zabijania okazów tych gatunków dziko występujących", o którym mowa w art. 12 lit. a) tej dyrektywy, dalszą przesłankę, zgodnie z którą "nie ma zadowalającej alternatywy", należy interpretować w ten sposób, że właściwy organ musi wykazać, iż nie ma innego zadowalającego rozwiązania, które pozwoliłoby uniknąć usunięcia zwierzęcia z jego naturalnego zasięgu, co oznacza możliwość uzasadnionego wyboru środka, który należy zastosować w praktyce, a który może polegać na schwytaniu w celu umieszczenia w trwałej niewoli lub na uśmierceniu, przy czym środki te są równoważne;
czy też
2) na podstawie przepisów art. 16 dyrektywy 92/43/EWG, po stwierdzeniu, że spełnione zostały przesłanka dotycząca zaistnienia jednego z przypadków wyraźnie wskazanych w art. 16 ust. 1 lit. a)-e) oraz przesłanka dotycząca tego, że "odstępstwo nie jest szkodliwe dla zachowania populacji danych gatunków we właściwym stanie ochrony w ich naturalnym zasięgu", w celu wydania zezwolenia na odstępstwo od zakazu dotyczącego "jakichkolwiek form celowego chwytania lub zabijania okazów tych gatunków dziko występujących", o którym mowa w art. 12 lit. a) tej dyrektywy, dalszą przesłankę, zgodnie z którą "nie ma zadowalającej alternatywy", należy interpretować w ten sposób, że zobowiązuje ona właściwy organ do dokonania wyboru przede wszystkim schwytania w celu umieszczenia w niewoli (trwała niewola), a jedynie w przypadku obiektywnej, a nie czasowej niemożności takiego rozwiązania zezwala na usunięcie poprzez uśmiercenie, przy czym istnieje ścisła hierarchia między tymi środkami?
