Pytanie
Jak wyglądają standardy przyjmowania obcokrajowców w szpitalach?
Czy zgody i upoważnienia powinny być przetłumaczone na język obcy?
Czy są jakieś przepisy, które to regulują?
Czy szpital powinien mieć podpisaną umowę z tłumaczem?
Odpowiedź
Standardów przyjmowania obcokrajowców ubranych w ramy konkretnego aktu prawnego nie ma. Nie oznacza to jednak, że można obcokrajowca traktować z pominięciem bariery językowej. Pierwszym kłopotem jest uzyskanie zgody na udzielnie świadczenia zdrowotnego. Pomijając ewentualne rozbieżności w systemach prawnych nie jest dopuszczalne udzielnie świadczenia bez zgody pacjenta, chyba że zachodzi potrzeba pilnego ratowania życia. W tym kontekście uzasadnione jest dysponowanie dostępem do tłumaczy.
Autorka odwoła się do przykładu własnego klienta - wielospecjalistycznego dużego szpitala zlokalizowanego w obszarze przygranicznym. Szpital dysponuje umową z biurem tłumaczeń, wersjami językowymi oświadczeń pacjenta. W razie potrzeby zawsze można odwołać się służb dyplomatycznych kraju pochodzenia pacjenta. Wdrożenie takich procedur było wymogiem w trakcie uzyskiwania certyfikatu ISO.
Należy jednak odnieść się do przepisów prawa. Otóż zgodnie z przepisami art. 16 i art. 9 ustawy z 6 listopada 2008 roku o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta - dalej u.p.p. wynika, że zgoda na udzielnie świadczenia ma być poprzedzona informacją o stanie zdrowia, możliwościach terapeutycznych i ewentualnych powikłaniach jakie mogą wystąpić. Bariera językowa niweczy te warunki.
Dalej, bariera językowa uniemożliwia część badania przedmiotowego, które polega na wywiadzie z pacjentem. W tym kontekście potrzeba korzystania z tłumaczeń jest oczywista i niezbędna.
Należy jednak zawsze kierować się dobrem pacjenta. Jeżeli według oceny medycznej pacjent znajduje się w stanie zagrożenia życia lub wobec trwałego i nieodwracalnego inwalidztwa należy podejmować takie działania, które według prawa polskiego byłyby dopuszczalne bez zgody pacjenta.
Autorka odwoła się do przykładu własnego klienta - wielospecjalistycznego dużego szpitala zlokalizowanego w obszarze przygranicznym. Szpital dysponuje umową z biurem tłumaczeń, wersjami językowymi oświadczeń pacjenta. W razie potrzeby zawsze można odwołać się służb dyplomatycznych kraju pochodzenia pacjenta. Wdrożenie takich procedur było wymogiem w trakcie uzyskiwania certyfikatu ISO.
Należy jednak odnieść się do przepisów prawa. Otóż zgodnie z przepisami art. 16 i art. 9 ustawy z 6 listopada 2008 roku o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta - dalej u.p.p. wynika, że zgoda na udzielnie świadczenia ma być poprzedzona informacją o stanie zdrowia, możliwościach terapeutycznych i ewentualnych powikłaniach jakie mogą wystąpić. Bariera językowa niweczy te warunki.
Dalej, bariera językowa uniemożliwia część badania przedmiotowego, które polega na wywiadzie z pacjentem. W tym kontekście potrzeba korzystania z tłumaczeń jest oczywista i niezbędna.
Należy jednak zawsze kierować się dobrem pacjenta. Jeżeli według oceny medycznej pacjent znajduje się w stanie zagrożenia życia lub wobec trwałego i nieodwracalnego inwalidztwa należy podejmować takie działania, które według prawa polskiego byłyby dopuszczalne bez zgody pacjenta.
Zobacz inne komentarze tej autorki:
Agnieszka Sieńko jest radcą prawnym, specjalistą w zakresie prawa ochrony zdrowia i ubezpieczenia zdrowotnego. Prowadzi wykłady i szkolenia z tej dziedziny. Jest autorką wielu publikacji (m.in. Zakład opieki zdrowotnej. Prawo ochrony zdrowia w pytaniach i odpowiedziach), współpracownikiem Serwisu Prawo i Zdrowie. Ma wieloletnie doświadczenie w organizacji rynku ochrony zdrowia. Współpracowała z Branżową Kasą Chorych dla Służb Mundurowych i Urzędem Marszałkowskim Województwa Dolnośląskiego. W ramach własnej kancelarii prowadzi obsługę zakładów opieki zdrowotnej w tym dużych szpitali publicznych. Zajmuje się także obsługą prawną innowacyjnych projektów dedykowanych rynkowi usług medycznych a realizowanych ze środków unijnych. Jest nauczycielem akademickim.