Pytanie
Czy naczelnik urzędu skarbowego jest organem władzy publicznej w rozumieniu art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta i należy mu udostępnić na jego żądanie dane z dokumentacji medycznej?
Odpowiedź
Naczelnik urzędu skarbowego nie stanowi organu władzy publicznej w rozumieniu art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy z 6 listopada 2008 roku o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta - dalej u.p.p., i tym samym nie jest uprawniony do dostępu do dokumentacji medycznej na podstawie tego przepisu. W zakresie niedotyczącym danych medycznych świadczeniodawca ma jednak obowiązek udzielenia mu informacji, zgodnie z art. 155 ustawy z 29 sierpnia 1997 roku - ordynacja podatkowa - dalej u.o.p.
Uzasadnienie
Pojęcie "organów władzy publicznej" jakkolwiek funkcjonuje ono nie tylko na gruncie ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, ale również Konstytucji RP (art. 7), nie zostało zdefiniowane. Brak zatem wyczerpującej listy bądź definicji legalnej pozwalającej na jednoznaczne wskazanie, jaki krąg podmiotów winien być rozumiany pod tym pojęciem.
Organy administracji podatkowej, w tym naczelnicy urzędów skarbowych, stanowią organy administracji niezespolonej - art. 56 ust. 1 pkt 3 z 23 stycznia 2009 roku o wojewodzie i administracji rządowej w województwie, co nie oznacza jednak, iż stanowią one władzę publiczną, żadnej przepis wprost nie nadaje im bowiem takiego statusu.
Istotne jest jednak, iż kwestia udostępniania dokumentacji medycznej organom podatkowym była już przedmiotem orzecznictwa. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 29 stycznia 2014 roku sygn. akt I SA/Go 624/13 stwierdzono, iż "w ocenie Sądu, dane pacjentów obejmujące imię i nazwisko, adres nie są objęte tajemnicą medyczną, nie są to dane medyczne. W kontekście brzmienia art. 26 u.p.p. należy odróżnić dane identyfikujące pacjenta od stanowiących dokumentację medyczną danych o jego stanie zdrowia i udzielonych świadczeniach. Brak jest podstaw do stwierdzenia, że dane osobowe stanowią jednocześnie dane o charakterze medycznym. Ustawodawca zakres chronionych danych medycznych ograniczył bowiem wyłącznie do informacji związanych z pacjentem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu lekarza.
Organ podatkowy wzywając o przekazanie danych pozwalających na zidentyfikowanie podmiotów dokonujących wpłat na rzecz skarżącego w związku z prowadzoną przez niego działalnością nie żądał danych medycznych objętych tajemnicą lekarską czyli zawierających informacje na temat wykonanych zabiegów czy zakresu udzielonych świadczeń/porad medycznych a jedynie danych osobowych i adresowych osób dokonujących wpłat na jego rzecz."
O ile organy szeroko pojętego aparatu skarbowego stanowiłyby organy władzy publicznej w rozumieniu art. 26 ust. 3 pkt 2 u.p.p., nie zaistniałaby potrzeba dokonywania rozważań czy dane osobowe pacjenta takie jakie imię nazwisko i adres, podlegają udostępnieniu w toku kontroli. Organ skarbowy i organ kontroli skarbowej byłby bowiem uprawniony do dostępu do całości dokumentacji medycznej pacjenta w myśl wyżej wymienionego przepisu. Takiego jednak wniosku sąd we wspomnianej sprawie nie wywiódł, ograniczając się do wskazania, że wnioskowane przez organ dane podlegały udostępnieniu tylko dlatego, nie stanowiły one danych medycznych objętych tajemnicą.
Tym samym należy uznać, że naczelnik urzędu skarbowego nie stanowi organu władzy publicznej w rozumieniu art. 26 ust. 3 pkt 2 u.p.p. i tym samym nie jest uprawniony do dostępu do dokumentacji medycznej na podstawie tego przepisu. W zakresie nie dotyczącym danych medycznych świadczeniodawca ma jednak obowiązek udzielenia mu informacji, zgodnie z art. 155 u.o.p.
Czytaj inne komentarze tej autorki:
Udostępnienie dokumentacji medycznej nie wymaga zwolnienia z tajemnicy lekarskiej>>>
Inspektor ochrony radiologicznej podlega kierownikowi podmiotu leczniczego >>>
Podmioty bez kontraktu z NFZ nie muszą prowadzić list oczekujących>>>
Iwona Kaczorowska-Kossowska
Radca prawny. W 1995 roku ukończyła wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego, a następnie w 2001 roku aplikację radcowską w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Gdańsku. Zawód radcy prawnego wykonuje od 2001 roku. Specjalizuje się w prawie medycznym i farmaceutycznym, w szczególności w zakresie kontaktów lekarz-pacjent i negocjacjach umów i porozumień w sprawach związanych z prowadzeniem podmiotów leczniczych, praktyk lekarskich i aptek. Należy do Okręgowej Izby Radców Prawnych w Gdańsku, jest prezesem zarządu Fundacji Law4Med, która zajmuje się prawnym wspieraniem środowiska medycznego. Prowadzi Kancelarię Prawa Medycznego i Farmaceutycznego w Gdyni. Współpracuje z Okręgową Izbą Lekarską w Gdańsku, Ogólnopolskim Stowarzyszeniem Szpitali Prywatnych, organizacjami pracodawców i pracowników ochrony zdrowia.