Czy urząd stanu cywilnego może udostępnić poradni specjalistycznej i POZ dane dotyczące zgonów pacjentów (imię, nazwisko, PESEL) w celu archiwizacji dokumentacji medycznej?
W ocenie autorki informacje o zgonach są niepotrzebne do archiwizacji dokumentacji medycznej. Dokumentacja medyczna bez względu na fakt, czy pacjent żyje czy też już nie musi być przechowywana przez podmiot we wskazanych przepisami ustawy okresie. Artykuł 29 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta - dalej u.p.p., stanowi, że podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych przechowuje dokumentację medyczną przez okres 20 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano ostatniego wpisu, z wyjątkiem:
Zastrzeżenie z pkt 1 co prawda wymaga ustalenia chwili śmierci, ale dalsze obostrzenia pozwalają ustalić, że dotyczy to dokumentacji podmiotu, w którym zgon nastąpił. Chociaż w tym zakresie przepis jest więcej niż nieprecyzyjny. Wracając jednak do głównego tematu w ocenie autorki kierownik USC może odmówić wydania wnioskowanej informacji z uwagi na treść przepisów rozdziału 5 ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. - Prawo o aktach stanu cywilnego. Właściwszym wydaje się autorce wystąpienie do rejestru PESEL. Artykuł 46 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności stanowi, że "dane z rejestru PESEL, [...] w zakresie niezbędnym do realizacji ich ustawowych zadań, udostępnia się następującym podmiotom:
(...)
(...)".
Przy takim uregulowaniu wniosek o określenie czy dana osoba żyje czy nie jawi się jako dość prosto.