Sprawa dotyczyła obywatelki Kamerunu, która w 2020 r. złożyła wniosek o wizę, aby odbyć studia w Belgii. Belgia odmówiła jej wizy, uzasadniając, że projekt studiów zainteresowanej jest niespójny. Urząd uznał, że wniosek kobiety służy tak naprawdę celom innym niż odbycie studiów, ponieważ nie ma ona rzeczywistego zamiaru podjęcia nauki. Młoda kobieta zaskarżyła tę decyzję do Conseil du contentieux des étrangers (sądu do spraw cudzoziemców), który oddalił jej skargę. W styczniu 2021 r. wystąpiła do belgijskiej Conseil d’État (rady stanu), która z kolei zwróciła się w tej sprawie do Trybunału Sprawiedliwości.

Trybunał orzekł, że dyrektywa w sprawie wjazdu i pobytu w Unii Europejskiej obywateli państw trzecich m.in. w celu odbycia studiów nie stoi na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie odrzuciło wniosek o przyjęcie na swoje terytorium w celu odbycia studiów, jeżeli obywatel państwa trzeciego złożył ten wniosek, nie mając rzeczywistego zamiaru studiowania w tym państwie członkowskim, mimo że to państwo członkowskie nie dokonało transpozycji przepisu dyrektywy zezwalającego na takie odrzucenie. Zakaz praktyk stanowiących nadużycie stanowi bowiem zasadę ogólną prawa Unii, której stosowanie nie podlega wymogowi transpozycji.

W kwestii stwierdzenia nieuczciwego charakteru wniosku, Trybunał uznał, że taka konkluzja powinna opierać się na analizie każdego przypadku z osobna, obejmującej indywidualną ocenę całokształtu okoliczności właściwych dla każdego wniosku. W tym celu właściwe organy powinny przeprowadzić wszelkie odpowiednie weryfikacje i wymagać przedstawienia dowodów niezbędnych do indywidualnej oceny wniosku.

Trybunał wyjaśnił, że niespójności w projekcie studiów wnioskodawcy mogą również stanowić jedną z okoliczności przyczyniających się do stwierdzenia praktyki stanowiącej nadużycie, pod warunkiem że niespójności te są oczywiste i będą oceniane w świetle danego przypadku. Wreszcie, co do kwestii związanej z prawem do skutecznego środka prawnego, Trybunał stwierdził, że prawo to nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym sąd rozpoznający żądanie podważające zgodność decyzji administracyjnej z prawem Unii jest właściwy jedynie do stwierdzenia jej nieważności, nie będąc zatem uprawnionym do zmiany tej decyzji. W celu zagwarantowania tego prawa wystarczy bowiem, aby organy administracyjne były związane wyrokiem danego sądu i aby wydanie nowej decyzji mogło nastąpić w krótkim terminie.

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.