Jeden z mieszkańców gminy wniósł do WSA skargę na działanie przewodniczącego rady miasta, powołując się na art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1591 ze zm.). Skarżący podał, że przewodniczący, po stwierdzeniu przez wojewodę wygaśnięcia jego mandatu nadal zwoływał sesje i przewodniczył obradom rady miasta oraz pobierał dietę. Ponadto zdaniem skarżącego mieszkańca, poddawane przez przewodniczącego pod głosowanie uchwały budzą wiele wątpliwości i kontrowersji gdyż niezasadnie różnicują mieszkańców i działają na ich szkodę.


Zdaniem WSA w odniesieniu do działań przewodniczącego rady, zważywszy na jego usytuowanie w organie stanowiącym gminy oraz ustawowo określone zadania i tryb wyboru, sąd administracyjny nie ma możliwości dokonywania oceny pracy osoby wykonującej tę funkcję, nawet jeśli w przekonaniu skarżącego pełni ją nielegalnie. WSA uznał, że wniesiona skarga stanowi swego rodzaju actio popularis, czyli skargę powszechną uprawniającą obywatela do zgłoszenia pod adresem organu postulatów naprawczych. Skarga taka nie podlega merytorycznemu rozpoznaniu przez Sąd, albowiem ustawodawca nie przyznał sądom administracyjnym prawa do rozpatrywania skarg wnoszonych na działalność organów państwa i organów administracji publicznej w oparciu o przepisy działu VIII ustawy Kodeks postępowania administracyjnego. 


W opinii WSA przepis art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, nie może stanowić podstawy rozpoznania skargi. W myśl art. 101 ust. 1 powołanej ustawy każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Skoro przedmiotem skargi nie jest uchwała, bowiem skarżący przytacza niektóre uchwały podjęte przez radę miasta jako przykłady bezprawnego - w jego ocenie - działania przewodniczącego rady, to przepis ten nie znajduje w sprawie zastosowania. Art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie można stosować rozszerzająco w odniesieniu do wszystkich sytuacji, które dotyczą działalności organu stanowiącego, czy wykonawczego gminy i które są efektem niezadowolenia z działalności organów samorządu terytorialnego osoby na ten przepis się powołującej – podkreślił WSA.


Na podstawie:
Postanowienie WSA w Szczecinie z 14 czerwca 2013 r., sygn. akt II SA/Sz 528/13, nieprawomocne